با شروع عملیات حفاری چاه شماره ی یک مسجدسلیمان ( اولین چاه نفت ایران و خاورمیانه که به نفت رسید ) و پس از به نفت رسیدن و بهره برداری از آن، به تدریج نیروی کار مور دنیاز شرکت نفت که از نقاط مختلف ایران و جهان به این منطقه آمده بودند ( که اکثرا هم از بختیاری های منطقه بودند)، در محل فعلی مسجدسلیمان ساکن شدند.

اولین نیاز این گروه ناهمگون افراد که از نقاط مختلف آمده و دور هم جمع شده بودند، ایجاد ارتباط با یکدیگر بود و ابزار این ارتباط هم چیزی جز زبان نبود. از همان ابتدا مشخص بود که کارکنان به خاطر برتری انگلیسی ها!، توانایی انجام کار در بخشهای مختلف خصوصا انجام کارهای فنی، ارتباط با مسئولین و روسا و نیزخوش آمد آنها که تقریبا همه انگلیسی بودند، ناچار به یادگیری زبان انگلیسی و با حداقل اصطلاحات مورد نیاز در زمینه ی کارشان بودند. برخی از مسئولین بخشهای مختلف شرکت نفت خصوصا بخشهای اداری نیز غیرانگلیسی ( ارمنی یا هندی ) بودند و برای ارتیاط با این افراد نیز، یادگیری بعضی اصطلاحات به زبان آنها ضروری بود.

وجود مسئولین انگلیسی که خود از نقاط مختلف انگلستان آمده و نیز مسئولین غیر انگلیسی سبب گردید که در ادای برخی از این لغات و واژه ها اختلاف تلفظ  نیز به وجود آید. اما به هرحال این کارکنان اکثرا بختیاری شرکت نفت مسجدسلیمان بودند که برای کارکردن و ادامه ی کار، ناچار به یادگیری و به کارگیری لغات و اصطلاحات مورد نیاز بودند. مسئولین انگلیسی هم گرچه خود بعدها بر زبان محلی بختیاری تا آن حد تسلط یافتند که با افراد محلی به راحتی و با لهجه ی خودشان صحبت کرده و حتی در تظاهرات برضد ملی شدن نفت به زبان محلی بختیاری شعار هم بدهند ( مانند مستر جیکاک معروف که می گویند شعار می داد: مُ کِه مِهرِ علی بِه دِلُمِه، نَفتِ مِلی سی چینُمِه )، اما در ابتدای کار و برای اینکه به اصطلاح میخشان را محکم بکوبند و شاید برای گسترش نفوذشان اجازه نمی دادند کسی با زبان محلی صحبت کند. البته از حق نگذریم این اصطلاحات قابل ترجمه به زبان محلی هم نبوده و صدالبته  تا امروز هم برای بسیاری از آنها حتی در زبان فارسی نیز مابه ازایی وجود نداشته یا ساخته نشده است.