نویسندگان: سمیه نبیان، علی نقی قاسمیان نژاد

آیا شروع و پایانی برای هشیاری وجود دارد؟ چگونه هشیاری به عملکرد درست مغز مربوط می شود؟ آیا ممکن است درکی از این رابطه به دست آورد؟ آیا می توان احتمال هشیاری را هنگامی که فردی در کماست و پزشکان وی را مرگ مغزی اعلام کرده اند و در شرف اهدای عضو است سنجید؟

آیا درک ما از مرگ صحیح است؟ آیا ترس ما از مرگ به دلیل جهل در مورد آنچه مرگ می تواند باشد نیست؟ اغلب ما بر این باوریم که مرگ پایان هستی و زندگی است و نیز پایان همه ی چیزهایی است که ما هستیم. ما معتقدیم که مرگ جسم، مرگ هویت، پایان افکار و خاطرات است که به معنی پایان هشیاری ماست. وقتی کسی می میرد تنها بخش فناپذیر او یعنی ماده باقی می ماند در آن صورت چه بر سر هشیاری ما می آید؟

مرگ چیست؟ آیا باید تصور کلی خود را از مرگ تغییر دهیم؟

این نوشتار در پی پاسخ به این پرسش ها و بررسی مفهوم جدیدی درباره ی تداوم هشیاری بعد از مرگ بر اساس تحقیقات اخیر علمی بر روی افراد تجربه کننده نزدیک به مرگ می باشد.