خرابات اینجاست.

دم در، شعله های مجمر عشق باد را به بازی گرفته اند. به آوای زیارت نامه ی عشق بغزم ترکید، اشکم جاری شد و من وامانده اذن ورود یافتم.

من اشک هایم را بر سجاده ثواب می ریزم، همان که مهرش تربت آقاست. من اشک می ریزم و جوانی روضه می خواند:

امام حسین (ع) با انگشت خود خون را از دندان علی پاک کرد، نه اشتباه می کنم. از شدت زخم ها سرتاپای علی رنگ خون گرفته، پس قصد او پاک کردن دندان نیست. انگشت را در دهان علی اکبر نهاد و خون از دهانش بیرون کشید تا زبان در دهان بچرخاند و با صدایی دلنشی همان صدایی که اهل خیمه گاه را توان دوباره می داد، سخنی بگوید. شاید امام منتظر بود یک بار دیگر بشنود که یا ابتاه. اما علی از شدت درد پا بر زمین زد و جان داد.