مسیحیت همچون دیگر ادیان ابراهیمی، بشارت به انکشاف رمز و رازهای نهفته در پس پرده هستی و خداوند یگانه را می دهد. الهیات مرتبط با این دین هم طبیعتاً نه با هدف شناخت خداوند به عنوان چیزی در درون خود توسط عاملی فعال و انسانی، بلکه شامل طریقی می شود که خود خداوند آن را برای بشر گشوده و طی آن خود را آشکار گردانیده است؛ طریقی که به طور کلی عنوان وحی را به خود گرفته است و از مشخصه های اصلی و مشترک این ادیان است. موضوعی که البته در هر تفکر دینی خدامحور، گرانیگاه باورهای مربوط به آن دین محسوب می شود. این باورها تنها در سایه داده های وحیانی قادر می شوند که به حیاتی ترین پرسش های انسان پاسخ دهند و معرفت به این باورها نیز لاجرم با شناخت چگونگی و ماهیت وحی، ارتباطی تنگاتنگ دارد.

اما بسیاری از کسانی که مفهوم خاص وحی الهی را در ادیان ابراهیمی می پذیرند و با آن موافقت دارند، پرسش ها، برداشت ها و نتیجه گیری های مختلفی از آن ابراز داشته اند، هم چنان که پیروان هر یک از این ادیان نیز علی رغم قائل بودن به این موضوع که پیامی از سوی خداوند آمده و او با انسان ها ارتباط برقرار کرده و به هدایتشان فرامی خواند، تلقی های متفاوتی از آن دارند.