کتاب دیپلماسی عمومی غرب در قبال جمهوری اسلامی ایران نوشته‌ی علی صباغیان، به بررسی دیپلماسی عمومی آمریکا و اتحادیه اروپا در قبال ایران می‌پردازد و تلاش می‌کند تا به این پرسش‌ها پاسخ دهد که دیپلماسی عمومی از چه مبانی تاریخی و نظری برخوردار است؟ و دیپلماسی عمومی اتحادیه اروپا و نیز آمریکا در قبال ایران از چه ابعاد، اهداف، نهادها و ساختارهای طراحی و ابزارها و شیوه‌های اجرایی برخوردار است؟

پژوهشگر این اثر همچنین در پی پاسخگویی به این سوالات است که سیاست عمومی اتحادیه اروپا و امریکا در قبال جمهوری اسلامی ایران از چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی برخوردار است؟ و دیپلماسی عمومی امریکا و اتحادیه اروپا در مقایسه با یکدیگر، چه اهدافی را در قبال جمهوری اسلامی ایران دنبال می‌کنند؟

جستجوی راهکارهایی برای ایران به‌منظور مقابله با دیپلماسی عمومی اتحادیه اروپا و آمریکا نیز از دیگر تلاش‌های پژوهشگر این اثر است.

در بخشی از کتاب دیپلماسی عمومی غرب در قبال جمهوری اسلامی ایران می‌خوانیم:

عبارت دیپلماسی عمومی در مطالعات روابط بین الملل اصطلاحی است که در دهه 1960 عمدتا برای توصیف ویژگی جدید دیپلماسی بین المللی رایج شد. این اصطلاح که نخستین بار توسط ادموند گلیون رئیس مدرسه حقوق و دیپلماسی فلچر در دانشگاه تافتر بکار گرفته شد (اگرچه گلیون واضع شکل مدرن این اصطلاح بوده اما همان طور که گفته شد اولین کاربردهای آن به شکل روزنامه‌ای بوده است) عبارت‌اند از: ارتباطات معطوف به منافع ملی یک کشور از طریق ارتباط با مردمان خارج از مرزهای جغرافیایی آن کشور. با این تعریف دایره شمولیت این اصطلاح مسائلی از قبیل اعزام دانشجو به خارج، پذیرش بورسیه‌های تحصیلی و نیز دادن بورسیه به دانشجویان خارجی (زیرا دیپلماسی عمومی یک جاده دو طرف است در مقابل دیپلماسی سنتی که یک طرفه است)، اعزام خبرنگار، فرایند ارتباط میان فرهنگی، برگزاری انواع جشنواره‌های هنری و همایش‌ها و سمینارهای فرهنگی و پخش برنامه‌های صوتی و تصویری و حتی ایجاد سایتهای اینترنتی همه و همه در حوزه دیپلماسی عمومی قرار می‌گیرند. (2004 Wolf and Rosen)