در کتاب بهتر زیستن اثر افشین صفرنیا با نگاهی اغلب فلسفی سعی بر آن رفته که جهان بینی خارج از ذهن درباره واژگان باشد و این گونه‌ای دیگر دیدن واژه زندگی و شادکامی است که ما هر لحظه با آن سروکار داریم اما متأسفانه به دلیل گذراندن زمان به گونه‌های ماشین‌وار از کنکاش ذهنی در رابطه با آن غفلت ورزیده‌ایم.

در بخشی از کتاب بهتر زیستن می‌خوانیم:

همانگونه که قبلا ذکر آن به تفصیل بیان داشته شد شادی و شادمانی و نیروهای زندگی دلیلی از برای وجود می‌خواهد وبدون شادمانی نیز نمی‌توان انگیزه داشت و امورات نیز به پیش نمی‌رود و از برای شخص وجامعه و فرهنگ دلیلی بس محکم است که باعث می‌گردد آن را اصل و اساس زندگی به حساب آوریم. حال برای این شادمانی دلایلی نیاز است که بدون دلیل شادی وشادمانی معنی ندارد و باید دلایل شخصی واجتماعی و فرهنگی وجود داشته باشد. باید که همگی این دلایل با هم وجود داشته باشند واگر که یکی باشد و دیگری نباشد ترسیم شادمانی به اما و اگر دچار می‌شود و شادمانی جمعی و واقعی در صحنه اجتماع دچار خدشه می‌گردد. حال در شادمانی فردی، شخصی خویش را در حصاری از مشکلات می‌یابد که اگر بتواند برآن فائق آید و نیروهایش در راستای شکست مشکلات باشد.

او براستی شادمان و انگیزه‌های آهنین خواهد داشت و حال اگر او نیروهای خویش را در ضعف و سستی ببیند بنابراین نمی‌توان امیدی به شادمانی واقعی داشت هرچند که مشکلات موجود است اما راه کار غلبه برآن و کمیت و کیفیت انگیزه برای بودن نیروهای شخصی در مواجه و مقابله با مشکلات به تجارب و ویژگی‌های شخصیتی و ساز و کاری دفاعی شخصی بستگی دارد و بدون نیرویی که شخص رابه سمت شادی و شادمانی سوق دهد نمی‌توان توقع زندگی کارا و مفید بحال خویش و اجتماع و رشد و تعالی داشت و حال اگر نیز جامعه با فشار حاکمان اجتماعی و فرهنگی برحصار تنگی تکیه نمایند و با فشار از بالا بخواهند شادی و شادمانی را مهار و یا آن را هدفمند سازند، این از ذات بشریت بدور و هرگونه فضایی در شادمانی معنای خویش را از دست می‌دهد و به امری مصنوعی که از بیرون تحمیل می‌گردد به صورت غلیان احساسات وتتش آزادشده می‌باشد ونه شادی و شادمانی واقعی ودر آرامش روحی و روانی.