کتاب در ستایش امام منصور (عج) به قلم منصور متین شامل مجموعه اشعاری است که در ستایش از مقام قدسی حضرت مهدی صاحب الزمان (عج) سروده شده است.

بر اساس حقایق و حکمت‌های اکثر ادیان آسمانی و حتی زمینی، انسان در مسیر کمال‌جویی نیازمند اتصال به دستگیری و راهنمایی خردمندان و پیشتازان کمال است. از مکاتب ریاضتی هندی و بودایی تا مکاتب رزمی در چین و ماچین، تا صوفیگری و مسلک درویشی با سلسله‌های متعددش همه بر این نکته اصرار دارند.

در مکتب اسلام این نکته در کامل‌ترین معنایش با واژۀ «ولیّ» شناخته می‌شود و در قلمرو مسیحیت آن را «پدر روحانی» خوانده‌اند. در مکاتب کهن ایرانی و ادبیات فارسی واژه «پدر» و در سایر ادبیات جهان نیز عناوینی مانند «ابر مرد»، «آزاده مرد»، «آبرمن»، «انسان کامل» و... بیان شده است.

از منظر شیعی، پیغمبر و امامان دوازده‌گانه به عنوان پدران معنوی و اولیای پیروان خود هستند. به‌خصوص، این اعتقاد در مورد امام زنده و قائم (حضرت امام زمان عج) محکم و راسخ است که او ولی همه اولیا و قطب عالم است که روزگاری از پرده ناشناختگی به عرصۀ ظهور درمی‌آید تا جهان را به صلاح راستی باز رهنمون شود.

در بخشی از کتاب در ستایش امام منصور (عج) می‌خوانیم:

ظلماتیم و الى النور به دیدار توایم
به متاعی که نداریم خریدار توایم
نکشد پشت زمین بار تو، همراه فلک
به تماشاگری گردش و رفتار توایم
این که گفتند که از پرده در آید روزی
قصه بودست همه شاهد اظهار توایم
اگرت رعیت دانا به در خیمه شتافت
گرد ارباب سرا حر خطاکار توایم
تو بفرمای که یکبار به خاکت افتیم
من و منصور الى صور هوادار توایم