کتاب Easy Speaking نوشته‌ی حسین اسکندریان، منبع بسیار مفید و کاربردی در راستای آموزش صحیح زبان انگلیسی و مناسب برای سنین بالای 14 سال است.

این کتاب با توجه به آسیب‌شناسی سیستم‌های موجود آموزش زبان انگلیسی کشور و در جهت بهبود هرچه سریعتر مهارت اسپیکینگ زبان شیرین و ساده انگلیسی و با الهام از نظریه معروف پروفسور استِفن کراشن تالیف شده و در آن سعی شده است به شما بجای دادن ماهی، ماهیگیری آموزش داده شود.

سوال اول: چطوره که مردم اکثر کشورهای دنیا از هندوستان و پاکستان و تایلند گرفته تا نیجریه و سنگاپور و فیلیپین و اکثر کشورهای اروپایی و آفریقایی و حتی کشورهای آسیای شرقی براحتی انگلیسی صحبت می‌کنند ولی در کشور ما حتی تحصیلکرده‌هامون هم نمی‌تونن انگلیسی صحبت کنند؟ چرا یک کارگر و راننده تاکسی بنگلادشی هم در نظر بگیری با حدود 2000 کلمه و براحتی با زبان انگلیسی ارتباط برقرار می‌کنند ولی دانشجویان فوق لیسانس و دکتری ما با اینکه لغات و گرامر بیشتری هم بلد هستند ولی نمی‌توانند صحبت کنند؟

سوال دوم: با یک سرچ ساده در اینترنت خواهید دید در دنیا نه تنها زبان انگلیسی بلکه چندین زبان دیگر هم براحتی فراگرفته می‌شود. در اروپا بسیاری بچه‌ها از براحتی چهار زبان را یاد می‌گیرند، مثلاً یک فرانسوی زبان، علاوه بر زبان مادری خود و زبان دومش انگلیسی، زبان‌های دیگری مانند اسپانیایی و آلمانی را نیز می‌داند و صحبت می‌کند و در کشوری مثل سنگاپور تقریباً همه بچه‌ها انگلیسی را بخوبی صحبت می‌کنند و حتی بسیاری سه زبانه هستند. به عبارتی چندزبانه بودن در دنیای ارتباطات امروز بسیار عادی، رایج و عمومی است پس چرا حتی تحصیلکرده‌های ما در یادگیری یک زبان ساده و بین‌المللی مثل انگلیسی این همه مشکل دارند؟!

سوال سوم: از سیستم رسمی آموزش کشور یعنی وزارت آموزش و پرورش که بگذریم و نتایج و خروجی‌های اکثر موسسات زبان را در نظر بگیریم، می‌بینیم که بسیارند افرادی که برای ترم‌ها و حتی سالیان متمادی در کلاس‌های زبان اکثر موسسات و آموزشگاه‌ها شرکت کرده‌اند و می‌کنند ولی مطالبی که یاد می‌گیرند را بعد از مدتی فراموش می‌کنند و آنگونه که انتظار دارند نتیجه نمی‌گیرند. به نظر شما علت چیست؟

یکی از علت‌های مهمِ بازده کم بسیاری از این آموزشگاه‌ها این است که کتاب‌ها و سیستم‌های آموزشی که در بیشتر این موسسات استفاده می‌شود (از اینترچنج و امریکن‌ انگلیش فایل گرفته تا تاپ‌ناچ و تاچ‌اِستون) برای کشورهای ESL، یعنی کشورهایی مانند تایلند و سنگاپور و فرانسه که در محیط زندگیشان انگلیسی وجود دارد نوشته شده‌اند نَه برای کشوری مثل کشور ما که زبان انگلیسی در هیچ جای زندگی روزانه ما حضور ندارد و حتی در دانشگاه‌های ما هم کسی انگلیسی صحبت نمی‌کند و انگلیسی بیشتر یک درس یا کتاب و جزوه محسوب می‌شود که باید پاس شود نَه یک زبان که صحبت شود!