کتاب راهنمای فارسی زبان انگلیسی نوشته‌ی محمدعلی صولتی، خلاصه‌ی نکات محوری دستور زبان انگلیسی را با ساده‌ترین بیان توضیح می‌دهد.

برای فراگیری هر زبانی باید خود را برای مدتی در محیطی قرار داد که حواس دریافتی (دیداری و شنیداری) مانوس به کلام زبان مورد نظر شود؛ از این رو، نمی‌توان تنها با خواندن یک کتاب یا حضوری غیر پیگیرانه در کلاسی آموزشی یک زبان غیربومی را فرا گرفت.

روش پیشنهادی محمدعلی صولتی برای یادگیری هر زبانی این است که فرد ابتدا دستور زبان مورد نظر را در حد کلی فرا بگیرد، سپس برای مدتی تلاش کند که متونی به آن زبان را برای خود ترجمه کند، آنگاه فیلم و سریال‌های تولیدشده به آن زبان را به همراه زیرنویس زبان بومی خود تماشا کند و در ادامه سایر تولیدات را با زیرنویس همان زبان (زبان تولیدی) تماشا کرده و هر کجا معنی کلمه‌ای را نمی‌داند سعی کند مناسب‌ترین معنی برای موقعیت را بیابد و در نهایت محصولات را بدون هیچ‌گونه زیرنویسی تماشا کند. در صورت پیگیری، با این روش در طول سه تا چهار سال می‌توان هر زبانی را در حد بومی فرا گرفت. 

در بخشی از کتاب راهنمای فارسی زبان انگلیسی می‌خوانیم:

صفت کلمه‌ایه که شخصی یا چیزی رو باهاش توصیف می‌کنیم، زیبا، بزرگ، نازک، دلربا، ناراحت، با ارزش و... رو توی واقعیت نمیشه نشون داد، اینا نظرایین که ما به چیزایی که واقعا وجود دارن نسبت میدیم و ممکنه همه با نظر ما موافق نباشن، من ممکنه قد کوتاه باشم و به کسی که یه خورده از من بلند تره بگم قدبلند، اما همون فرد ممکنه از نظر کسی که ازش بلند تره، قد کوتاه محسوب بشه! ممکنه از نظر یکی بازیای کامپیوتری با ارزش باشن و از نظر یکی دیگه مفت نیارزن! پس صفت کاملا نظریه و به نظر شخصی خودمون ربط داره. توی فارسی صفتو میذاریم بعد از اسمی که میخوایم توصیفش کنیم؛ لکه‌ی قرمز، صبح دل انگیز، چشمان درشت، موی بلند و... همه عبارات توصیفین یعنی از به اسم و صفت درست شدن، به جز چند تا صفت که خیلی هم کاربردی نیستن، مابقی صفات توی انگلیسی، بر عکس فارسی، قبل از اسم قرار می‌گیرن.