ما به کاربرد مداوم اندیشه های دیگران که به صورت قالبی و کلیشه ای درآمده اند، محکوم نیستیم. ما مجبور به توقّف در اندیشه و اندیشیدن دیگران ( حتّی اندیشمندان و دانشمندان بزرگ ) نیستیم.

هرکس باید بر اساس پویایی فکری و ذهنی خود به اندیشیدن روی آورد و اندیشه های خود را آگاهانه انتخاب کند نه اینکه کورکورانه در اندیشه های دیگران منجمد شویم و به اندیشه های خودمان هیچ صحّت و اعتباری ندهیم. دیگران هم مثل ما می توانند در اندیشیدن خطا کنند و پایبند اندیشه هایی ناروا گردند، از این رو بسنده کردن به یک سری اندیشه های تکراری ( هر چند مهم و سودمند ) و صرفاً پسندیدن آنها، موجب رکود فکری ما می گردد و ما را در چنگال ِ افکار کهنه گرفتار نگه می دارد.