کتاب رمان چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟ نوشته‌ی مهدی رضایی، داستان جذابی است که مانند تکه‌های یک پازل در هم می‌پیچد.

نویسنده در این رمان دیوانگی را به تصویر می‌کشد؛ دیوانگی‌ای که از شخصیت اول رمان شکل می‌گیرد و به شکل مسری تمام جامعه‌ی اطرافش را اسیر می‌کند.

در بخشی از کتاب چه کسی از دیوانه ها نمی ترسد؟ می‌خوانیم:

همه‌ی آدم‌ها دیوانه‌اند. فقط نوع دیوانگی آن‌ها فرق می‌کند. شاید همین حرفم کافی است که دیگران بفهمند که خودم چقدر دیوانه ام. هر چند که دیگران همیشه می‌ترسند که نکند بهشان بگویند دیوانه اما من ترسی ندارم. حتا از دیوانگی خودم لذت هم می‌برم. اگر لازم باشد روی کاغذ می‌نویسم و پایش را امضا هم می‌کنم. خودم هم آن قدر جسور هستم که وقتی کسی را می‌بینم که رفتار و حرف هایش شبیه عاقل‌ها نیست در چشمش زل می‌زنم و می‌گویم دیوانه!

من هم که فقط منتظر همین حرف‌ها هستم که قاطی بکنم و دخل طرفم را بیاورم. یک بار هم در مترو با یک زن ولگرد جر و بحث کردم. با موبایلش صحبت می‌کرد و به طرفش با صدای بلند می‌گفت که یک شب تا صب چقدر پول می‌گیرد. من هم عصبانی شدم و با هم جر و بحث کردیم.