محمود کیانوش، شاعر، داستان نویس و منتقد ادبی معاصر، در یادداشتی که در معرّفی «شبستان» برای انتشار نسخۀ «پی دی اف» آن نوشته است، می گوید: «در سال 1339 که من این منظومه را نوشتم، از جملۀ اوّلین شعرهایی که با عنوان های «منظومه» و نیز «شعر بلند» شناخته شده بود و شهرت یافته بود، یکی «افسانه»، نوشتۀ «نیما یوشیج» بود به تازیخ دی ماه 1301، و یکی «آرش کمانگیر» نوشتۀ «سیاوش کسرایی»، به تاریخ اسفند ماه 1337.
این که «منظومه» در ماهیتِ موضوعی با «شعر بلند» تفاوتی معیّن داشته باشد، بحثِ دیگری است، و من فقط دربارۀ شعر «شبستان» این توضیح را می دهم که در زمان نوشتنِ آن بیست و شش ساله بودم و در این شعر هم از حال و هوای دنیای درونی و فردی خود در موقعیتِ زمانی خود سخن گفته ام، هم از سیر اندیشۀ انسانِ اجتماعی خود در ملاحظۀ اوضاع و احوال جهانی، و به همین سبب این شعر دو بُعد پیدا کرده است:
در یک بُعد آن دریافتهای عاطفی گوینده در شبی از شبهای بیقراری او بیان می شود و در بُعدی دیگر این شب و شب زنده داری گوینده در موقعیتی از تاریخ جامعۀ محلّی و جامعۀ جهانی می گذرد که دنیا را در چشم دل و آیینۀ اندیشۀ گوینده، با معنای سیاهی و نومیدی و دل گرفتگی، به «شبستان»، «سرزمینِ بی روز» (Nightland) تبدیل می کند.