منتشر شده در ماهنامه ادبیات داستانی چوک شماره 40 سال 92

دنیا مثل کلمه چتر به زبان کانجی است، فقط خیلی سخت نوشته می‌شود، و همه قسمت‌هایش مثل دست‌خط من نامتناسب است.

پدرم حتماً از اینکه هنوز هم کلمات را بچگانه می‌نویسم، به‌شدت شرمنده خواهد شد. در واقع، من قادر به نوشتن خیلی از کلمات نیستم. تحصیل رسمی من در ژاپن وقتی که فقط هشت‌سال داشتم متوقف شد.

اما برای مقاصد فعلی من، همین کلمه بدخط هم به درد می‌خورد.

آن سایبان بالایی یک بادبان خورشیدی است. حتی آن کانجی خرچنگ قورباغه هم می‌تواند گستردگی‌اش را به شما نشان دهد. دیسک‌گردانی، صدمرتبه نازک‌تر از کاغذ برنج، مانند یک بادبادک غول پیکر هزاران کیلومتر به فضا پرتاب می‌شود تا هر فوتون عبوری را به دام اندازد. این به معنای واقعی آسمان را مسدود می‌کند.

زیر آن یک کابل بلند از جنس نانولوله‌های کربنی به طول صد کیلومتر آویزان است: محکم، سبک و انعطاف‌پذیر. در انتهای کابل آویزان قلب «امیدوار»، اتاقک حیات، یک محفظه استوانه‌ای به ارتفاع پانصد متر است که 1021 سکنه دنیا در آن جا داده شده‌اند.

نور خورشید به بادبان‌ها می‌خورد و ما را روی مدارهای گسترده مارپیچ با بیشترین شتاب ممکن از خود دور می‌کند. این شتاب همه ما را روی سکو نگه می‌دارد و به همه چیز وزن می‌دهد.

مسیر ما به‌سوی ستاره‌ای به‌نام «61 دوشیزه» است. شما حالا نمی‌توانید آن‌را ببینید به‌دلیل اینکه در پشت سایبان بادبان خورشیدی قرار دارد. «امیدوار» در حدود سیصدسال دیگر، بیشتر یا کمتر، به آنجا خواهد رسید. اگر شانس بیاورم، نوه نوه نوه من- یک‌بار محاسبه کردم که چندبار باید «نوه» را بگویم، اما الان یادم نمی‌آید- آن‌را خواهد دید.