در این کتاب روش باروری آزمایشگاهی و عوارض آن شرح داده شده است.

IVF به معنی حاملگی در خارج از بدن انسان می باشد که در طی آن، تخمک زن با اسپرم مرد با هم در محیط آزمایشگاهی، نزدیک گشته و پس از تشکیل جنین و رشد ان بعد از 3-2 روز به رحم مادر منتقل می گردد.

IVF شامل موارد زیر می باشد:

تحریک تخمدانها: برای تولید چندین تخمک در یک سیکل برای بازیابی آنها از داروهای باروری استفاده کرده و تخمدانها را تحریک می کنند. تولید چندین تخمک پتانسیل را برای تولید چندین جنین بالا می برند، که باعث افزایش احتمال موفقیت خواهد شد. در طی 7 تا 14 روز دوره تحریک، معاینات اولتراسوند و آزمایشهای آزمایشگاه پیشرفت رشد فولیکولها را نشان خواهد داد.

جمع آوری تخمک: پس از آماده سازی فولیکولها، با بکارگیری اولتراسونو می توان آنها را خالی کرده و تخمکهای بدست آمده را به همراه مایع فولیکولی به آزمایشگاه تحویل داد. بیمار معمولا بعد از 2 ساعت پس از جمع آوری تخمک می تواند به خانه باز گردد.
جمع آوری اسپرم: این عمل معمولا قبل از جمع آوری تخمک صورت می گیرد. مایع منی در آزمایشگاه بررسی شده و طی عمل شستشو اسپرمهایی با بهترین کیفیت جدا می شوند.

کشت جنین: به منظور انجام لقاح، اسپرمهای با بهترین کیفیت را به تخمکهای جمع آوری شده اضافه می کنند. در مواردی که تعداد یا کیفیت اسپرمهای شسته شده پایین باشد یا تخمکها لقاح نیابند جنین شناسان به جای IVF، عمل ICSI را انتخاب می کنند. ICSI فرایندی است که در آن یک اسپرم مستقیما وارد یک تخمک تزریق می شود. روز بعد تخمکها برای مشاهده اولین نشانه لقاح بررسی می شوند.

انتقال جنین: دو تا پنج روز بعد از لقاح، جنین ها را توسط کاتتری نازک از سرویکس به داخل رحم منتقل می کنند. این فرایند شبیه یک پاپ اسمیر بوده و معمولا سریع و بدون درد است. در صورتیکه تعدادی جنین با کیفیت خوب، پس از انتقال باقی ماند می توان آنها را فریز کرده و در نیتروژن مایع انبار کرد تا در صورت لزوم برای سیکل IVF بعدی استفاده شود. یک تست حاملگی βHCG دو هفته پس از انتقال جنین، جزو برنامه اولیه می باشد. دو هفته پس از مثبت بودن تست حاملگی یک سونوگرافی اولیه انجام می گیرد.