سرزمین قصه ها
بسیاری از محققان فرهنگ‌های عامیانه باورمندند فولکلوری که گردآوری می‌شود، می‌بایستی به همان شکل خام، یعنی بی‌کم‌ترین کسر و یا اضافاتی ضبط و ارایه شود. اگر چه رعایت این نکته از لحاظ حفظ امانت، درست و به جاست اما هنگامی که بحثِ جمع‌آوری قصه‌ها، متل‌ها و افسانه‌ها و موضوع‌هایی از این دست به میان می‌آید ضروری است بپذیریم این روایت‌ها سینه به سینه گشته‌اند و در یادها چرخیده‌اند. چون اغلب طولانی بوده‌اند با نقل مکان از حافظه‌ای به حافظه‌ی دیگر احتمالاً تکه‌هایی از آن‌ها فراموش شده و یا وصله‌هایی نارنگ به پیکرشان زده‌اند. به ویژه راویان که بیشتر پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها بوده‌اند، بنا به شرایط زمانی و مکانی از سواد، خصوصاً از دانش قصه‌گویی به شیوه‌ی علمی بهره نداشته و به همین علت در برخی روایت‌ها از چفت و بستِ محکم ماجراها؛ انگیزه‌های وقوع و دلایل رخ‌دادِ آن‌ها غافل مانده‌اند. البته چون مخاطبان عموماً کودک بوده‌اند، چون و چرایی نیز انجام نمی‌شده است؛ اما امروزه از برکت وسعت و عظمت فن‌آوری‌ها در زمینه‌های گوناگون، اذهان مردم، حتا کودکان به‌قدری با چرایی و چگونگی رویدادها و پدیده‌ها آمیخته است که اگر میراثِ روایی گذشته‌گان را با همان شکل درهم ریخته‌ی به مرور زمان، ارایه کنیم، علاوه برآن که در انتقال فرهنگ اصیل ایرانی به نسل‌های بعدی ناکام خواهیم ماند، به خوش‌باوری ساده‌لوحانه‌ای نیز متهم خواهیم شد.
بنابراین، د رمجموعه‌ی حاضر، نگارنده کوشیده است ضعف‌های موجود در برخی از متن‌ها که خوش‌بختانه ناچیز بوده‌اند را رفع کند و چنان‌چه نیاز و یا جایی برای گسترش داشته است، این مهم را انجام دهد. به‌عنوان مثال: در حکایت (دست‌فروش و باربر) حکیم بودن و طالب تحصیل هرچه بیشتر علم بودن انگیزه‌ی در نظر گرفته شده‌ای است که موجب می‌شود تا شخصی برای یافتن پاسخی مناسب، سختی سفرهای بسیاری را متحمل شود. همچنین در همین حکایت فقط به ظاهر اشخاص اکتفا نشده، از لحاظ روحی ـ روانی و از نظر اقتصادی نیز به آنان توجه شده است. در آخر، ماجرای حمال، ضرورت بیان چهره‌ای دیگر از جامعه‌ای درگیر بوده که خلق و به انتهای آن افزوده شده است.
