"حرفهای همسایه" مجموعه‌ای از یادداشت های نیما یوشیج به صورت نامه است که در آنها او ایده‌ها و اندیشه‌های خود را درباره‌ی راه و روش نوین شعر و شاعری و عنصرهای اصلی شعر آزادش توضیح داده است.

این نامه‌ها را نیما یوشیج در فاصله‌ی بین سالهای ۱۳۱۸ تا ۱۳۳۴ نوشته و آنها را با عنوان "حرفهای همسایه" یا "نامه به همسایه" یا "نامه‌های فنی" مشخص کرده است...

این نسخه الکترونیکی از کتاب‌ «درباره هنر شعر و شاعری»، گردآوری سیروس طاهباز، موسسه انتشارات نگاه، 1385؛ بازنویسی و بازسپاری شده است.

دوست من!

برای خوب دویدن؛ میدان لازم است. انسان قفسه نیست که هر وقت هر دارویی را که بخواهداز یکی از جعبه های معین آن بیرون بکشد. به گمانم کمتر کسی اگر به وضع زندگی من بود قادر به ادا مه حیات می شد و کسی جز خود من نمی داند چطور و چرا.

درست مثل داروهای رطوبت زده شده ام. برای من حرارت و آفتاب کافی و آسمان؛ که متاسفانه ابری است و من به خوبی می دانم که این ابرها در همه وقت و زمانی بوده اند. بعضی از روی دریاها بلند می شوند؛بعضی از روی مردابها و جاهایی که نمی دانند کجاست و مرغابی های ترسو در کجاهای آن منزل دارند. باید در حساب گرفت که دنیا جای چشم دریده هایی هم که آافتاب نمی خواهند هست؛ آنها هم سهم می برند.

جوری برای زندگی کردن خود دست و پا می کنم که خودم خنده ام می گیرد. مثل کبوتر هایی که از پرواز طولانی برگشته؛ زیاد پرسه زده اند.

در دایره امکان همه ما را به مثابه ی یک مشت ریزه خوار مفلوک و عاجز به هم ریخته اند. پر از فکرهای علیل و طولانی برای رهایی. معنی کمال را در پیرامون این بهم خوردگی ها برای پیدا کردن یک توانایی مختصر باید به دست آورد.

آنچه دایمیست همین حرکت است از برای همان توانایی یا کمالی که گفتم. از نوشتن دست بر می دارم. رفتم به سر وقت آب دادن بوته هایی که با دست خودم آنها را کاشته ام. در صورتیکه من تابستان به ییلاق می روم و می ماند برای دیگران؛ نمی دانم چرا وقت مرا می گیرد؟