فردی رو تصور کنید که در حال تماشای یک مسابقه دوی صد مترِ. از زمان شروع مسابقه تا پایان مسابقه  مدت زمان بسیار کوتاهی سپری می شود.

در نهایت یکی از شرکت کنندگان به مقام اول دست پیدا میکند. مدال طلا رو به گردن او می ندازند. مراسم با شکوهی برای او برگزار می کنند و جایزه ی ارزنده ای به او میدهند.

فرد تماشا گر با دید این صحنه به فکر فرو می ره و تصمیم می گیره که یکی از اون جوایز رو به دست بیاره.

به همین خاطر بعد از آن هر جایی می بیند مسابقه ای در حال برگذاری است  به امید بدست آوردن اون جایزه وارد مسابقه میشود اما نه تنها هیچ وقت به پیروزی دست پیدا نمی کند بلکه مدام شکست می خورد و شکست.

و در نهایت به این نتیجه می رسد که او انسان بی لیافتی است که لیاقت پیروزی را ندارد. این وضعیت اکثر مردم دنیا و جامعه خودمون است.

تا می بینیم که فردی از نظر مالی به جایگاه بالایی دست پیدا کرده. موقعیت اجتماعی خوبی دارد ما هم می خوایم به سرعت به اون جایگاه برسیم.

اما درست مثل اون تماشاگر بدون اینکه خودمون رو آماده پیروزی کنیم کسب کارهای جدیدی راه اندازی می کنیم وارد روابط  زیادی می شیم اما هیچ وقت به نتایج دلخواه نمی رسیم.

و با اینکه تلاش های بسیار زیادی انجام دادیم نا امید به این نتیجه میرسیم که جهان پر است از ناعدالتی و خوشبختی و ثروت مخصوص عده ی معدودی از مردم جهانِ.

مطمئنن اگر فرد تماشاکر خودش رو برای اون مسابقات آماده کرده بود به پیروزی می رسید و ما هم اگر ذهنمون را آماده کنیم حتما نتیجه خواهیم گرفت. ما برای رسیدن نتایج دلخواه باید از سد موانع ذهنی مون بگذریم. و مقدمه ی موفقیت را بیاموزیم.

البته هر ورزشکاری هر چقدر هم تمرین کرده باشه اگر قبل از مسابقه خودش را گرم نکند در طول مسابقه ماهیچه هایش می گیرد و نمی تواند مسابقه را به اتمام برساند.

ماه هم باید قبل از ورود به مسیر موفقیت ذهنمان را گرم کنیم.