ما سوار فکرهایمان هستیم. یک فکر فروکش می کند سوار فکر بعدی می شویم. مثل موج سوار. باید به زیر فکرها برویم و بفهمیم که ما اقیانوس هستیم و این فکرها در سطح اتفاق می افتد. اگر به حضور ناظر شویم فکرها مثل بخار آب از شما بلند می شود و شما جذب فکر نمی شوید این بار فکرها را باور نمی کنید و آنها را جدی نمی گیرید بنابر این فکر نمی تواند شما را جذب کند.  کسی که در ذهن است به دنبال فکر است که بحث و ستیزه کند و همه اینها باعث می شود فرد در سطح بماند و به زیر فکرها نرود لذا فکر را جدی می گیرد و از رویدادها درد می کشد زیرا ساقی فرخ رخ را نمی بیند. مبارک رویی ساقی برای ما بسیار لازم است و باید اول ساقی را ببینیم.  چرا در زندگی برخی این همه درد انباشته شده است؟ چون موج سواری می کنند و از فکری به فکر دیگر می روند. فکرها اتفاقات بیرون را نشان می دهند کسی که در ذهن است منتظر اتفاق است و به دنبال اتفاق به دنبال زندگی و هویت می گردد هر فکری را باور نکنید