کتاب زن و عشق در دنیای صادق هدایت اثر محمود کیانوش به تحلیل رمان بوف کور از صادق هدایت می‌پردازد.

بوف کور مشهورترین اثر صادق هدایت نویسنده معاصر ایرانی، رمانی کوتاه و از شاهکارهای ادبیات سده‌ی ۲۰ است. این رمان به سبک فراواقع نوشته شده و تک‌گویی یک راوی است که دچار توهم و پندارهای روانی است. این کتاب تاکنون از فارسی به چندین زبان از جمله انگلیسی و فرانسه ترجمه شده‌است.

بوف کور، شاهکار پرآوازه ادبیات معاصر ایران، از هنگامی که منتشر شد تاکنون همیشه موضوع تفسیر و تعبیرهای متفاوت و گاه متضاد بوده است. اینجا نیز کوشش می‌شود با موشکافی در متن اثر، و اتکا به شواهد گوناگون در زندگی و آثار هدایت، روشنایی بیشتری بر این قصه رویا مانند مه آلود افکنده شود. پس از ارائه طرحی از ساختار داستانی بوف کور، کوشش می‌شود با کندو کاو در وجوه مختلف داستان و «شخصیت‌ها» آن، لایه‌های زیرین داستان آشکارتر شود.

در قسمتی از کتاب زن و عشق در دنیای صادق هدایت میخوانیم:

در دنیای هر مردی، اگر زندگی عادی داشته باشد و طبیعت هم در حق او استثنایی روا نداشته باشد، در چهار مرحله چهار زن ظاهر می‌شوند: مادر، خواهر، همسر، و دختر. و باز هر مردی اگر طبیعی و عادی زاده و پرورده شده باشد، به هر یک از چهار زن در زندگی خود جایی خاصّ می‌دهد. شاید درست نباشد که از او بپرسند:
کدامیک از این چهار زن را بیشتر دوست داری؟ یا پیوندت با کدامیک از آن‌ها محکم‌تر است؟ زیرا که مرد نمی‌خواهد آن‌ها را با یکدیگر مقایسه کند.

پیوند با مادر پیوندی است که با عقل و استدلال تحلیل پذیر نیست. زنی که کودک یا مرد آینده، به محض زاده شدن دهانش از او شیر می‌جوید، در آغوش گرم او امنیت گرم رحم را باز می‌یابد، و بعد همچنان با یک بند ناف نامرئی به او وابسته می‌ماند، صاحب بهشت کودکی اوست. این مادر می‌تواند جاهل بوده باشد، در فرزند خاطره‌های تلخ به جا گذاشته باشد، در وظیفه‌ی مادری بسیار کوتاهی‌ها کرده باشد، اما با این همه، مرد هرگاه مادر را به یاد بیاورد، پنداری که فرشته‌ای را به یاد آورده است که او را از نفس خدا گرفته است.