کتاب رمان رابرت هلمونت نوشته‌ی آلفونس دوده زندگی پنج ماه نویسنده در تنهایی و در یک گوشه عزلت در میان جنگلی نزدیک پاریس به رشته تحریر در آمده است.

رابرت هلمونت (Robert Helmont) داستانی واقعی توسط نویسنده فرانسوی آلفونس دوده است. این رمان تا حد زیادی برشالوده تجربه واقعی نویسنده در جنگ فرانکو - پروس بنا گردیده است.

رابرت هلمونت قبل از پیشروی قوای اشغالگر آلمان پای خود را می‌شکند و چون نمی‌تواند به پاریس برگردد تصمیم می‌گیرد که در محلی بنام ارمیتاژ در وسط جنگل 'سنار' باقی بماند. تمام افراد قریه‌های مجاور خانه و زندگی خود را ترک کرده و او به تنهایی با پای شکسته می‌بایستی به زندگی خود ادامه دهد. در پنج ماه آینده، او مجموعه‌ای از ماجراها و اتفاقات را به سبک هنرمندانه‌ای تصویر می‌کند. با تبحری که دوده در فرآیند تشریح رنگارنگ و طبیعت‌گرا دارد اطلاعات تاریخی دقیقی در مورد لباس، معماری، غذا، زمان، بالون‌های هوای گرم، کبوترهای نامه‌بر و قتل عام قریب به اتفاق حیوانات جنگل به همراه عشق به طبیعت و تنهایی به‌دست می‌دهد.

جنگل 'سنار' در کتاب‌های دیگر آلفونس دوده نیز ذکرش به‌میان آمده است. به عنوان مثال در کتاب 'جک' محل زندگی جک و مادرش برای سال‌ها این جنگل بوده است.

آلفونس دوده (Alphonse Daudet) که مانند خیلی از هنرمندان عصر خود به‌شدت تحت تاثیر این اشغال نظامی قرار گرفته بود، تلقی خود را از این جنگ مخرب و وحشتناک در کتاب رابرت هلمونت – یاداشت‌های یک گوشه‌گیر - با استادی و هنری کم‌نظیر به تصویر می‌کشد به طوری که خود را در محیط خفقان‌آور جنگ و اشغال نظامی توسط دشمنان احساس می‌کند. این اشغال نظامی و محاصره طولانی پاریس روی ادبیات و هنرهای قرن نوزدهم فرانسه تاثیر فراوانی گذاشت. فرانسوا کوپه در کتاب 'افسانه جوانی' خود به تفصیل جزئیات این جنگ را تشریح کرده است.

تصاویر این کتاب استادانه توسط 'پیکار' و 'مونته گو' ترسیم شده که در موفقیت کتاب که در سال ۱۸۹۲ توسط جرج روتلج در منچستر به‌چاپ رسیده، تاثیر زیادی داشته است. این کتاب برای اولین بار از متن انگلیسی آن به فارسی ترجمه شده است.

در بخشی از کتاب رمان رابرت هلمونت می‌خوانیم:

گیلار پیر درستکار... وقتی که با من صحبت می‌کرد کاملا برآشفته بود. خود من هم تا حدی تحت تاثیر این مفارغت خیلی سریع قرار گرفته بودم. من به سرعت لباس پوشیده و با هم از پله‌ها پائین رفتیم. در جاده اصلی رئیس جنگل‌داران با تعدادی جنگل‌دار که حدود بیست نفر می‌شدند ایستاده بود. این‌ها تمام افرادی بودند که در جنگل کار می‌کردند.

سپس نوبت زنان و بچه‌ها شد. دو گاری بزرگ از اسباب و اثاثیه پر شده بود. خرگوش‌ها در قفس و مرغ و خروس‌ها پاهای‌شان به یکدیگر بسته شده بود. در خانه باز شد و مادر گیلار مرتب از داخل خانه به خیابان و بر‌عکس رفت و آمد می‌کرد که مطمئن شود هر چه لازم بوده با خود برداشته است. البته اولین نفراتی که گاری را در اختیار گرفته بودند آن‌را تا سر حد امکان پر کرده و حالا دیگر تقریبا جایی باقی نمانده بود.

گیج شدن زن بیچاره تحت این شرایط دیدنی بود. از یک اسباب و اثاثیه به طرف دیگر می‌دوید و یک گنجه سنگین را تا جلوی در کشان کشان آورده بود. دست آخر مجبور شد که آن‌را در جلوی در باقی بگذارد. چیزهای اصلی و مهم را فراموش کرده و خود را با چیزهای کم اهمیت سنگین و سنگین‌تر می‌کرد. یک ساعت قدیمی، تابلو‌های پرتره، یک بوق شکار و یک ماسوره بزرگ پارچه بافی از این جمله بود. همه آن‌ها را گرد گرفته بود. گردی که هر ذره آن از جوانی و روزهایی که رفته و دیگر باز نمی‌گردد صحبت می‌کردند.