کتاب آسفالت‌های خاکی مجموعه‌ای از ده - دوازده داستان کوتاه با مضمون انتقادی - اجتماعی است. این داستان‌ها مسائل جامعه را بازگو می‌کنند؛ با کمی چاشنی سیاست از روزگار دست فروشان مترو می‌گوید تا دستان سیاه پسری که هر چقدر هم بگذرد باز سیاه هستند.

در بخشی از کتاب آسفالت‌های خاکی می‌خوانیم:

زمان چه قدر زود می‌گذرد. انگار که با من سر لج دارد. آن موقع هم که تو بودی همین کار را می‌کرد. حال نیز همین کار را می‌کند. حتی نمی‌گذارد خود را با مراسم خیریه‌ای که از سر نداشتنت هر سال برایت می‌گیرم سرگرم کنم. دلم می‌خواهد بروم یک گوشه چشم‌هایم را ببندم و به تو فکر کنم و باز هم از آن خواب‌های لعنتی ببینم. از همان‌ها که پیرمرد کور عصا به دستی را نشان می‌دهد که در راهروی تنگ و تاریکی درون گهواره می‌گرید و پیرزن رقاص برایش لالایی می‌گوید و من نیز در زیر نور مهتابی اتصالی به دنبال تو می‌گردم. اما نمی‌شود الان‌هاست که مهمانم پیدایش شود. به اتاق کارم می‌روم. کمی بعد صدای در می‌آید و بعد خانم جوان شیک پوشی داخل می‌شود. سلام می‌کند:
- من مریمم. قرار بود امروز...
- بله خوشبختانه تنها چیزی که امروز از صبح تا به حال از یادم نرفته این است که مهمان دارم.
کمی مکث می‌کند. مثل اینکه نگران است.
- خب، نسرین خانم می‌تونین شروع کنین. من حاضرم، سراپا گوشم.
برای چه حاضر است؟ مگر شنیدن هم حاضری می‌خواهد؟ اصلاً برای چه حاضر است؟