کتاب سفید برفی و گل سرخ اثر داینا مالوک، با ترجمه و تدوین اسماعیل پورکاظم که به تصاویر متعدد و مناسبی آراسته شده است، می‌کوشد تا نظر فرهنگ‌های دیگر را در مورد افراد قدر ناشناس و عاقبت کار آن‌ها برای کودکان و نوجوانان فارسی زبان بازگو نماید.

تمجید از خصلت قدرشناسی در قصّه‌ها:

انسان‌ها دارای خصلت‌ها و ویژگی‌های خوب و بد بسیاری در وجود نهان خویش هستند و آن‌ها را در مواقع ضروری بروز می‌دهند. در واقع همین خصایص فکری و رفتاری هر فرد می‌تواند، او را انگشت نمای جمع نماید گواینکه این ویژگی‌ها می‌توانند با خوبی‌ها یا بدی‌های بسیاری عجین گردند. 

برخی از خصلت هائی که انسان‌ها از آن‌ها برخوردارند، گاهاً در حیوانات نیز به نحو بارزی بروز می‌نمایند آنچنانکه برخی از آن‌ها را به : کینه توزی (شتر و پلنگ)، نجابت (اسب)، بی چشم و روئی و ملوسی (گربه‌ها)، وفا و مهرورزی (سگ‌ها)، خونخواری (گرگ)، درندگی (کفتار)، رمندگی (آهو)، بی خیالی (کبک و شتر مرغ)، همه چیزخواری (خوک) و غیرو می‌شناسند. 

از جمله خصلت‌هایی که در انسان‌ها می‌تواند اوج شخصیت و اصالت آن‌ها را به منصۀ ظهور برساند همانا قدردانی و نمک شناسی است چنانکه در مورد متضاد چنین خصلتی گفته‌اند که "فلانی نمک را خورد و نمکدان را شکست" و یا در مورد دیگر گفته‌اند که "برای کسی بمیرید، که برایتان تب بکند".

این موضوعات نشان می‌دهند که انسان‌ها برای افراد قدرشناس بسیار ارزش و اهمیّت قائلند و بر عکس از افراد نمک نشناس به شدت بیزارند، هیچ اعتمادی به آن‌ها ندارند و با تمام وجود از آن‌ها کناره‌گیری می‌کنند. 

خداوند بزرگ نیز در قرآن کریم انسان‌ها را به پیروی از خصلت‌های پاک و منزّه‌ای که در ذات نهان آن‌ها به ودیعه گذاشته است، فرا می‌خواند و مکرراً به پند و اندرز آنان می‌پردازد ولیکن در مرحله‌ای که دیگر از آن‌ها ناامید می‌شود، آن‌ها را به خودشان وا می‌گذارد. این موضوع آنچنان برای انسان‌ها نامطلوب و نامناسب است که امام چهارم (ع) در کتاب صحیفۀ سجادیه از خداوند طلب می‌کند که "خداوندا، هیچگاه ما را به خودمان وامگذار".