کتاب کوتوله‌ای با ریش بلند اثر الکساندر چودسکو با ترجمه و تدوین اسماعیل پورکاظم که منضم به تصاویر متعدد و مناسبی گردیده است، می‌کوشد تا احترام به اجساد انسان‌ها را برای کودکان و نوجوانان فارسی زبان یادآور گردد.

لزوم دفن اجساد درگذشتگان در قصّه‌ها:

انسان‌ها همچون سایر موجودات زنده زمانی به دنیا می‌آیند و زمانی هم می‌میرند و بدین ترتیب جسم بی‌جان آن‌ها برجا می‌ماند که به تدریج در اثر فعل و انفعالات داخلی و فعالیت‌های موجودات ریز و درشت طبیعی از هم می‌پاشند و پس از تبدیل شدن به اجزاء سازنده‌اش به مادر  طبیعت یعنی خاک باز می‌گردند. 

از قدیم الایام با اجساد انسان‌هایی که به هر دلیلی می‌میرند، به گونه‌های مختلفی رفتار می‌شده است چنانکه:

وایکینگ که ساکنین قدیمی مناطق اسکاندیناوی واقع در شمال اروپا از جمله سوئد و نروز محسوب می‌شدند، اجساد مردگان خود بویژه بزرگان قوم را درون قایق‌ها و یا کشتی‌های کوچکی قرار می‌دادند و پس از آتش زدن آن در داخل دریا رها می‌ساختند و گاهاً کسانی را هم در سرنوشت آن‌ها شریک می‌ساختند. 

سرخپوستان آمریکا در قدیم مرده‌های خودشان را بر روی درختان و یا داربست‌های بلندی می‌گذاشتند، تا ضمن اینکه از گزند درندگان وحشی در امان می‌مانند، به تدریج بپوسند. این داربست‌ها و یا چهارپایه‌ها در مناطقی که مقدس خوانده می‌شدند و به نظرشان توسط ارواح محافظت می‌گردیدند، قرار داشتند. 

پیروان دین هندو اقدام به سوزاندن اجساد مردگان خویش با آتش زدن توده‌های بزرگ چوب و هیزم می‌نمایند. 

زرتشتیان اجساد مردگان خود را قبلاً بر بلندی‌هایی که دخمه نامیده می‌شدند، قرار می‌دادند، تا توسط باد و باران که از عناصر چهارگانه و پاک طبیعت خوانده می‌شدند، از بین بروند ولیکن امروزه نسبت به دفن مرده هایشان اقدام می‌ورزند. 

در بسیاری دیگر از اقوام و ادیان جهان اقدام به دفن مردگان همراه با کفن و یا تابوت در داخل خاک می‌نمایند، تا در آن جا بپوسند و موجب شیوع بیماری‌ها نگردند. 

به هر ترتیب همۀ ملت‌ها و اقوام جهان بر این عقیده‌اند که اجساد انسان‌ها از احترام خاصی برخوردارند و نباید در طبیعت به حال خودشان رها گردند.