کتاب کنترل ارتعاشات سازه‌ای نوشته‌ی ایمان الیاسیان، به بررسی شاخه‌ای از مهندسی سازه‌ می‌پردازد که از سازه‌ها حفاظت می‌کند.

در بخشی از کتاب کنترل ارتعاشات سازه‌ای می‌خوانیم:

زمانی که اکثر ساختمان‌ها و سازه‌های مهندسی طراحی می‌شدند، اصلی‌ترین چیزی که می‌بایست در نظر گرفته می‌شد مربوط به تاثیرات ثقلی می‌بود. این بار‌ها همیشه موجودند بنابراین در سرتاسر طول حیات ساختمان موجود می‌باشند. اندازه این بارها سریعا توسط بار مرده و زنده ساکنان آن تعین می‌شوند. صرف‌نظر از تغیرات این بار‌ها برای طراحی ساختمان‌ها از روش استاتیکی استفاده می‌شود. روش ثقلی طراحی را ساده می‌کند و به سنتی کاران ما اجازه می‌داد که طراحی و ساخت‌های مبهوت کننده‌ای قبل از توسعه اصول عملی منطقی انجام دهند.

از طرف دیگر زمانی که می‌بایستی رفتار‌های جانبی را بررسی کرد، گرایشی طبیعی برای مدیریت کردن این نیرو‌ها با همان متد‌هایی که برای بار‌های ثقلی استفاده می‌شود وجود دارد. برای مثال تند باد‌ها و زلزله‌ها اغلب بصورت بارهای معادل استاتیکی از مقادیر مشخص که باید توسط سازه تحمل شود در نظر گرفته می‌شوند. این روش پایه‌ای برای تنظیم آیین نامه‌ها در قرن ٢٠ بوجود آورد و نتایج آن‌ها برای مورد‌های هم قابل قبول بود.