کتاب زلزله‌های بزرگ جهانی و پیامدهای غیرقابل جبران آن نوشته‌ی سید مقداد یوسفی کنعانی، سعی بر استفاده و بیان تجربیات زلزله‌های بزرگ در جهت بهبود ساخت سازه‌ها و به حداقل رساندن تلفات و خسارات زلزله‌های احتمالی بعدی داشته است.

با توجه به پیشرفت تکنولوژی در زمینه زلزله‌شناسی و راه‌های های مقابله با آن اما تا سال 2020 بشر موفق به پیش‌بینی زلزله نشده است. زلزله‌های بزرگ درس‌های خوبی به جامعه مهندسی زلزله در رابطه با ضعف‌هایی که در طراحی و اجرا سازه می‌باشد داده است. به خصوص در اجرای ساختمان‌ها که مهندسین متوجه شدن ضعف در اجرا می‌تواند چه آسیب‌های غیرقابل تصوری و غیر قابل جبرانی را برای ساختمان به جا بگذارد مانند زلزله نورتریج، زلزله مکزیک و غیره و در کنار مهندسین درس خوبی به تمام جهانیان در جهت مقابله با آن می‌دهد.

در بخشی از کتاب زلزله‌های بزرگ جهانی و پیامدهای غیرقابل جبران آن می‌خوانیم:

به طور متوسط در سراسر جهان سالانه دست کم یک زلزله بیش از 8 ریشتری رخ می‌دهد. به عنوان مثال در سال 2008 هیچ زلزله بالای 8 ریشتری رخ نداد، اما در سال 2007 میلادی 4 زلزله 8 ریشتری رخ داد. ویران کننده‌ترین زلزله‌ها معمولا در مناطق پرجمعیت رخ داده‌اند که می‌تواند هزینه‌های اقتصادی فاجعه را بالا ببرد. زلزله سال 2011 ژاپن نیز به عنوان یکی از پرهزینه‌ترین فجایع تاریخ بشریت شناخته می‌شود.