خداحافظ سینما و نون گلدون دو جور فیلمنامه است برای یک موضوع و هر دو در ادامة سلام سینما. خیابان، روز: زینال از سفارت فرانسه در ایران بیرون می‏آید. اوراقی در دست اوست و سوار ماشینش می‏شود. قبل از آن که راه بیفتد یکی از درون صف جلو می‏آید و به شیشه می‏زند. زینال شیشه را پائین می‏کشد. مرد: آقا چی شد، شما ویزاتو گرفتی؟ زینال: نخیر منم هی می‏رم و می‏آم. مرد: آخه چی می گن، معلومه حرف حسابشون چیه؟ زینال: مشکل مال طرح شنگنِ دیگه. شما یه کشور که می‏خوای بری، باید هفت تا کشور اوکی بدن تا بتونی بری. مرد: یعنی من می‏خوام برم فرانسه، از هیتلر آلمان و فرانکوی اسپانیام باید اجازه بگیرم؟ خوبه والله. زینال: اونا مرزهای بین خودشونو شل کردند، مرزهای بین ما و خودشونو سفت کردند. بالاخره مرزها‎ رو که نمی‏شه ریخت دور. هرچی رو از یه جا ورداری باید یه جای دیگه بذاریش. مرد از ماشین دور شده به صف برمی‏گردد. زینال ضبط ماشین را روشن می‏کند، موسیقی سلام سینما پخش می‏شود. درون ماشین پر از اوراق مربوط به فیلم و حلقه‏های فیلم و حلقه‏های صداست. قسمتی از عناوین فیلم روی عبور ماشین زینال در خیابان‏ها می‏آید.....