نگرشی نو به فلسفه دین. «فلسفه دین دانشی است که در آن از چیستی و چرایی دین سخن می‌رود». این اولین تلقی است که از این ترکیب استنباط می‌شود. اما برای بنده که دغدغه صدق و کذب عقلانی دین را ندارم، فلسفه دین، تحلیل دین است. چه؛ همیشه بعدی از دین در لفافه رمز و راز می‌ماند و نگاه بر این راز است که آنهمه شیرینی تجربه دینی را می‌آفریند. و این رمزگونگی و غیر عقلانی-نه ضد عقلانی-بودن دین است که معجزه را با آن همراه می‌کند. گر نه نامعقول بودی این مزه کی بدی محتاج چندین معجزه عقلانیت را در معنای سلبی می‌توان بر دین سابق دانست اما در معنای ایجابی آن امری بلاموضوع است. از اینرو فلسفه دین؛ ترجمه زبان دینی برای تفهیم تجربه دینی است. خدا آن هنگام که رخ می‌نماید، کلام رمزگونه دینی «خلق» می‌شود و با معجزه آمیخته می‌گردد تا نگاه بر آن نگاهی صرفاً عقلی نباشد، ایمان تحول وجود و منظر دید است، افقی در نگاه که بر رمز هستی متمرکز می‌شود تا تجربه دینی بیافریند. از اینرو دین به احیاء نیاز دارد یا بهتر بگوییم؛ اندیشه دینی امری عصری است که وظیفه فلسفه دین احیای آن است تا هر عصر با تجربه منحصر به فرد خود آشنا شود و خود را مخاطب خدایش ببیند.