کتاب ماه عسل به قلم حامد احمدی ماجرای زوجی است که چند روز بعد از مراسم عروسی راهی ماه عسل می‌شوند. این دو که دختر و پسری تحصیل کرده از شهر شیراز هستند، علاقه‌ای به تجملات ندارند، اما سر از انگلیس و هندوستان و جنگل‌های انبوه در می‌آورند...
در بخشی از کتاب ماه عسل می‌خوانیم:
شادمهر که مانند بسیاری از جوانان ایران، از صفت تیزهوشی بهره‌مند بود، در طی آن چند سال، توانسته بود که چندین پیشنهاد خوب به شهرداری آن‌جا بدهد. مهم‌ترین آن، پیشنهادی بود که در مورد چگونگی طرح و معماری پارک بزرگ جنوب شهر داده بود. که اجرایی هم شد.
گفته بود که پارک را به دو قسمت تقسیم کنید. یک قسمت دقیقا شبیه به پارک‌های صد و پنجاه سال قبل باشد. نه تجهیزاتی و نه برقی و نه هیچ چیز دیگر. حیاطی خاکی و نیمکت‌هایی که لکه‌ای از فولاد نورد شده در آن دیده نشود. و قسمتی که جدید باشد. در این قسمت جدید، همه چیز باشد. سیرک‌های جدید، نورپردازی‌های آنچنانی، سالن‌های بزرگ نمایش و رقص، سینما، دریاچه‌های مصنوعی و قایق سواری و بیچ (Beach) های مصنوعی، اسختر‌های دولفین‌ها، زمین‌های بازی، مجسمه‌های بزرگان و رستوران‌های آنچنانی.
مسئولان شهرداری نیز، همان‌طوری که همه‌ی نظرها را با دقت مورد رسیدگی و موشکافی قرار می‌دادند، نظر شادمهر را هم به دقت مورد بررسی قرار دادند. آن‌گاه با برگزاری کنفرانس‌های مختلف که جامعه‌شناسان، زیباشناسان شهری و طراحان و معماران فضا و حتی ادیبان و دیگر علما حضور داشتند، طرح پیشنهادی شادمهر که به تصویب چندین مهندس مشاور شهرساز رسیده بود، تصویب و پذیرفته شد. البته، شادمهر علاوه بر آن طرح، چندین و چند بار اشکالات جزئی شهر، اعم از خرابی روسازی راه‌ها تا رنگ غیرهماهنگ ساختمان‌ها را هم گوشزد کرده بود.
البته تنها شادمهر نبود که این‌قدر به زیبایی شهری اهمیت می‌داد. تقریبا تمام مردم طوری بار آمده بودند که از کثیفی و نامرتبی شهر بیزار بودند.
