نیچه را دوست دارم چرا؟ این سوال بدان خاطر نیست که اکثریت مردم از شنیدن «نیچه را دوست دارم» تعجب مى‏کنند که چگونه فردى پیدا شده «فیلسوف ملعون» را دوست دارد، زیرا چنین تعجب هایى با فلسفه نیچه نمى‏سازد. او خود توجه داشت که شیپور دمکراسى او را یک فیلسوف ملعون خواهد کرد. پس او نیازى به دفاعیه ندارد، ردیه‏ها را هم شخصاً بوسیده و به عنوان بالشتک درون تابوت به زیر سرش گذاشته است. حتى او در این کار مکان و زمان را در هم نوردیده و تکلیف ردیه‏هاى آینده را نیز روشن کرده است. او با یک فرمول فلسفى - ریاضى دریافته بود که در اصول هستى جهان عدد «سه» وجود ندارد. بعد از عدد «دو» هیچ رقمى نیست. 5 ،4 ،3....الى....همه نسبت‏ها و تضایف و روابط مختلف درونى و برونى رقم «دو» هستند. او پس از تعظیم به خدا، وارد تالار الهه‏ها شد همه کرسى‏ها را بیرون ریخت به جز دو کرسى «آپالون» و «دیونیوس» که مى‏بایست در معبدالمپ او مى‏ماندند.