فريبي كه ذهن در درك مثنوي مولانا بكار مي بندد چيست؟
با توجه به اينكه براي اكثريت انسانها، روشن است كه اين كتاب بسيار
مفيد است، پس چرا نمي توانيم بهرة لازمه را از آن ببريم؟
بايد به اين موضوع بسيار ظريف و غفلت آور توجه كرد كه تنها راه ورود به لايه دوم و سوم مثنوي درك لايه اول است. اين فريب ذهني، يعني دوري جستن از داستانها، در مراجعه به قرآن نيز رخ مي دهد. بطوريكه
جويندگان تازه كار معمولا از داستانها فاصله مي گيرند و سعي مي كنند
مفاهيم جدي تري را جستجو كنند. در حاليكه داستانها اساس و زير بناي
قرآن و مثنوي هستند.
اكثرا نوجوانان و جوانان فهيم در مراجعه به مثنوي بدنبال درك مسائل
رواني ، رفتاري و شناختي اجتماعي بالايي هستند و از همان ب بسم الله مي خواهند به جان كلام دست يابند. و جالب اينكه وقتي به داستانهايي از جمله شير و خرگوش ، طوطي و بازرگان ، پيرچنگي ، شير و گرگ و روباه و امثالهم برخورد مي كنند از داستان فاصله مي گيرند و به سراغ اشعاري مي روند كه مايه اي از فكر و عقل و دريافتها و ادراكات را داشته باشد. زيرا كه داستانهاي شير و خرگوش بيشتر بدرد بچه ها مي خورد تا ما بزرگترها.
توصيه بنده به خودم و حقيقت جويان اين است كه پس از انتخاب دانشگاه معرفتي و بينشي مثنوي معنوي، در جهت كسب آگاهي، بمنظور رهايي از خود فريبي هاي ذهنمان، به استاد آن دانشگاه - حضرت مولانا - اعتماد كنيم و روش و نحوة تدريس را به او واگذاريم و ما فقط خواهنده باشيم.
صفحه 20 از کتاب روانکاوی پیر بلخ