کتاب رهبری عارفانه نوشته‌ی محسن پاک پرور، مطالعه تطبیقی سبک‌های نوظهور رهبری با سبکی نوین و جامع است که برگرفته از مولفه‌های دعای شریف ندبه می‌باشد. رهبری عارفانه اصطلاحی است مانوس در اسلام، در عین حال ناشناخته در علم مدیریت که قواعد و اصول حاکم بر مدیریت نوین را از زوایای دیگری نگریسته و سلوک رهرو و رهبر را در لقاءالی الله مد نظر می‌دهد.

این تحقیق با توجه به تنوع منابع شیعی، اختصاصاً دعای ندبه که تجلی رابطه عارفانه مخلوق با خالق در اسفار اربعه وی می‌باشد، مد نظر قرار گرفته است. مولفه‌های مشترک و خاص این سبک از جمله مشی کاریزماتیک، خدمتگزاری، نظارت مداوم، ارتباطات مستقیم و مجازی، همه جانبه، اخلاص، ملکه تقوی و عدالت، رابطه رحمانیت با رهروان، شایسته سالاری و علم محوری، اصالت حب، صله رحم، محوریت مالکیت الهی و حاکمیت همه جانبه حق، سپاسگزاری و بازخورد مداوم شناسایی و تبیین شده است.

بر اساس نتایج تحقیق می‌توان ادعا نمود سبک نوظهور رهبری عرفانی، سبکی جامع در رهبری و مدیریت (در همه سطوح خرد و کلان) محسوب می‌شود و بیش از 80% همپوشانی عنوانی با مولفه‌های سایر سبک‌های جدید مطروحه در رهبری می‌باشد، لیکن تمایز برجسته آن مفاهیم عمیق‌تر، تجلیات عرفانی و اخلاقی می‌باشد. بکارگیری این سبک با متغیرهای شناسایی شده، امری بسیار سخت و دشوار خواهد بود، لیکن در صورت موفقیت، سازمانی پیرو با افق جهانی را پیش روی رهبر آن قرار خواهد داد.

مطالعه کتاب رهبری عارفانه برای کلیه مدیران، رهبران سطوح خرد و کلان، محققان علوم رفتاری و مدیریت، دانشجویان و پژوهشگران علوم انسانی،.. در جهت آشنائی وکمک به نهادینه کردن این مفهوم در مباحث رهبری و رفتاری توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب رهبری عارفانه می‌خوانیم:

عرفان اسلامی در مقایسه با سایر مکاتب عرفانی: از آن جا که قرآن و سنت جزو منابع عرفان اسلامی هستند، بدیهی است که عرفان اسلامی برتری خاصّی نسبت به سایر مکاتب داشته باشد که این نکته با نظری اجمالی، به برخی از مکاتب عرفانی روشنی بیشتری خواهد یافت. هر چند عرفای مسلمان از تمامی این مکاتب بهره برده‌اند ولی آن چه باعث مزیت و رجحان ایشان است، آموزه‌های دین اسالم می‌باشد. صوفیان و عرفای مسلمان برخالف راهبان مسیحی، ازدواج کرده و صاحب زن و فرزند بوده‌اند و به تعبیر دیگر در جامعه حضور داشته‌اند و نیز پیروان سایر مذاهب و ادیان را به آسانی
تحمل می‌کردند، عشق در عرفان مسیحی منحصر به اقنوم دوم از اقانیم ثلاثه است که حضرت مسیح (ع) می‌باشد ولی عشق در اسلام طریق و وسیله‌ای است که عارف را به اتحاد و فنا و ذات حق می‌رساند.