فروید  در مقاله ((داستایوسکی و پدرکش))، براداران کارامازوف را عالیترین رمانی می نامد که تاکنون نوشته شده است .همچنین این رمان را هم پای هاملت اثر شکسپیر  و ادیپ اثر سوفوکل  می داند که موضوع هر سه پدرکشی است. فرویددر این مقاله چهار بعد را در شخصیت داستایوسکی تحلیل می کندکه عبارتنداز:هنرمند خلاق، فرد روان رنجور، موعظه گر و مفسده جو و دو گونه صرع  را از هم متمایز می کند صرع عضوی که به دلایل ارگانیگ اتفاق می افتد و صرع عاطفی که به دلایل روانی پیش می آید. فروید داستایوسکی را دچار صرع روانی می داند که نقطه عطف روان رنجوری وی در هجدهمین سال عمرش می داند که دراین زمان خبر مرگ پدرش را می شنود، حملات صرع وی تنبیهی برای خویشتن بوده است که آرزوی مرگ پدرش را داشته است اکنون پدر وی مرده است. داستایوسکی به شخصیت های رمانهایش خشونت، خودمحوری و جنایت را فرافکنی می کند که شواهد قوی برای انطباق هویت  وی با آنها است، پدرکشی در کارامازوف انعکاس همین خواسته داستایوسکی است. اضطراب داستایوسکی در مورد مرگ که او در جوانی همراه با حالتی از خواب سنگین تجربه کرده بود نشانی است برای اینکه داستایوسکی بوسیله مرگ یا آرزوی مرگ شخص دیگر تعریف می شود که برانگیراننده مکانیسم خود تنبیهی  در وی است.

در این مقاله فروید به وجود یک گرایش دو جنسی قوی در داستایوسکی اشاره می کند که یکی از پیش شرطهای روان رنجوری و یکی از اشکال تقویت آن است1. داستایوسکی دارای یک فراخود آزارطلب است (انفعالیت زنانه) که نشان از گرایش قوی دو جنس در وی است. داستایوسکی سادیستیک به سمت جهان بیرون، درامور پیش و پا افتاده دگر آزاری را متوجه دیگران میکنداما در مسایل مهمتر به خود آزاری می پردازد که سرانجام از وی یک مازوخیست  می سازد.