محمود کیانوش، شاعر، داستان نویس و منتقد ادبی معاصر، به جای اینکه برای نشر جدید کتاب «آبهای خسته» معرّفیِ کوتاهی بنویسد، و در این معرّفی دربارۀ شعرهای این مجموعه چیزی بگوید یا توضیحی بدهد، این پارۀ کوتاه از فصل «حدوثِ شعر» در کتابِ «شعر، زبان کودکی انسان» را می آورد:
«شاعر که ذهنش در کشفِ حقیقتهای نهفته در باطنِ همه چیز ورزیدگی یافته است، قلم به دست در پشتِ میز خود، در انتظار آمدنِ شعر نمی نشیند. شعر مهمانی نیست که هرگاه شاعر او را دعوت به آمدن کرد، درِ خانۀ ذهن شاعر را بکوبد. شعر آشنای دیرینی است که ناگهان پیدایش می شود. در کجا و چه وقت؟ در همه جا و هر وقت. فقط شاعرِ واقعی این آمادگی را دارد که در نخستین نگاه، «او» را در دیدن یا شنیدنِ چیزی بیدرنگ بازبشناسد، و او را از میان جمعیتِ انبوهِ تصویرها و اندیشه ها بیرون بکشد و دست او را محکم در دست بگیرد و او را به خانۀ ذهن ببرد و با تأمّل و تخیّل از او پذیرایی کند، و آنگاه «شعر» پیامِ خود را در مکاشفۀ آشنایی و دلبستگی به «شاعر» بدهد. آن لحظه ای که شاعر با نگاهی چهرۀ شعر را باز می شناسد، لحظۀ حدوث است.»
و آنوقت می گوید: «شعر من، شعرِ حدوثی است، توضیح ندارد، و با صدای درونیِ خواننده در ذهنِ خواننده «حدوثِ دوباره» پیدا می کند و در نتیجه شعرِ من، شعرِ خواننده می شود. این خصوصیتِ شعری است که به آن شعرِ جهانی می گویند.»