از زمره حکمای نامدار قرن یازدهم هجری قمری، حکیم ابو القاسم میرفندرسکی‌ است که علاوه‌بر علو مقام فلسفی، از بزرگان اهل معنا و عرصهء عرفان نیز به شمار آمده است. قطعهء منظوم بجای مانده از او معروف به «قصیده‌هء یائیه» حاوی مضامین بلندیست که چند شرح مفصل و مختصر را به خود اختصاص‌ داده است و علاوه‌ بر آن افق جدیدی از ذوق و مشرب فکری سرایندهء آن را به‌ نمایش می‌گذارد. استاد و مدرس حکمت مشاء،عارف قلندر و شارح آثار متصوفه،متبحر در علم کیمیا و دانش‌های باطنی و بالاخره حکیم صاحب ذوق‌ و سرایندهء توانای اشعار حکمی گوشه‌ای از اوصافی است که صاحبان تراجم و رجال در حق این چهرهء نه‌ چندان شناخته شدهء عصر صفوی آورده‌اند. پیچیدگی‌ شخصیت میر چنان است که قضاوت در خصوص مشرب فکری وی را دشوار می‌سازد و یکی از جهات آن مضامین قصیده یاد شده است که در این نوشتار ضمن بازخوانی فقراتی از آن،وجوهی از ذائقهء حکمی این چهره بزرگ عرصهء فلسفه و عرفان اسلامی را ملاحظه خواهیم کرد.