کتاب هیدکو تاکامینه (نوری در تاریکی جنگ و رنج زنان) نوشته‌ی طاهره عزیزی، به زندگی و آثار هنری هیدکو تاکامینه بازیگر توانای اهل کشور ژاپن پرداخته است.

هیدکو هیرایاما با نام هنری هیدکو تاکامینه و نام مستعار دِکو چان (در ژاپن)، ضمن اینکه یکی از بهترین هنرپیشه‌های تاریخ سینمای جهان است؛ یک مقاله نویس (شناخته شده) و یک آشپز خوب هم بود. امّا منبع جامعی درباره‌ی او حتّی به زبان انگلیسی هم موجود نیست. اگر چه او با خانم شرلی تمپل به دلیل رَد ضَرب المثل معروف "کودک بازیگر، ستاره نمی‌شود." مقایسه می‌شود، امّا طبیعی است که آن‌ها با هم متفاوت بودند. او پس از مرگ مادرش به سرپرستی عمّه‌اش درآمد. امّا همان سال شوهر عمه‌اش او را برای فیلم "مادر" برد و از بین شصت نفر که به گفته‌ی خودش از نظر ظاهر و پوشش از همه بدتر بود انتخاب شد.  

او مدرسه نمی‌رفت و از پنج تا ده سالگی تعداد زیادی فیلم در استودیو عکاسی بازی کرد. نیازی به توضیح نیست که بدانید تحت سرپرستی چه کسانی بزرگ شده است. تنها آن زمان به خودش می‌گوید: "چرا من باید این کارهای احمقانه را انجام بدهم!". چنانچه در اوایل جوانی قصد کناره‌گیری از سینما را داشت. امّا مهم نیست چقدر درآمد داشته باشید، باید کار کنید چون پولی برای شما باقی نمی‌ماند. وقتی میلیون‌ها یِن هزینه بدهکاری برادر و سایر اعضای خانواده‌اش می‌کرد. تنها با شصت هزار ین در سن سی سالگی ازدواج کرد.

امّا او ادامه داد و بهترین‌های سینمایِ جهان را با ناروسه و کینوشیتا ساخت. در طول زندگی حرفه‌ای‌اش، طیف گسترده‌ای از احساسات و شخصیّت‌ها را به تصویر کشید، امّا ظرافت همیشه بزرگترین نقطه‌ی قوّت او بود. او بخش مهمّی از "زنان و مدرنیته" ناروسه است. او نه سفرهایی با شعار "صلح" و "حقوق بشر" ترتیب داد، نه سفیر دوستی یا یک فمینسیت شد. بلکه فیلم‌های ضدّ جنگ مهمّ و البتّه زنانه بازی کرد. (در بچگی بیشتر نقش‌های پسرانه به او می‌دادند). ادّعای شگفت انگیز بودن را نیز رَد کرد. چونان یک انسان عادی با پیام‌های مهمّی بدون شیپور و کُرنا زندگی می‌کرده است، آیا فهم و دَرک این مسأله دشوار است؟!

تا حدّی خود آموز نوشتن آموخت، و مقالاتی نوشت و برنده جوایزی در ژاپن شد. ازدواج با زنزو ماتسویاما در نوشتن فیلم نامه هم به او کمک کرد. شرح سفر به پاریس و آمریکا از درک ارزش خویشتن به عنوان یک انسان حکایت می‌کند. نوشتن کتاب درباره‌ی غذاها نشان می‌دهد که چه اندازه به تغذیه‌اش اهمیّت داده است. درباره‌ی مُد و لباس، اشیاء قدیمی و عتیقه هم همینطور. به هر حال با وجود شرایطِ سختِ زندگی، او درخشان زندگی کرد.

در بخشی از کتاب هیدکو تاکامینه (نوری در تاریکی جنگ و رنج زنان) می‌خوانیم

در ماه‌های ابتدایی سال 1969، هید کو تاکامین بازیگر به خانه کارگردان سینما، میکیو ناروسه، که در طول بیست و پنج سال با او هفده فیلم ساخته بود، سفر کرد. ناروسه مدتی بود که در نبرد باخته با سرطان می‌جنگید و اخیرا تصمیم گرفته بود دیگر در بیمارستان بستری نشود. شاید تا کامینه متوجه شده بود که شانس او برای خداحافظی در حال تمام شدن است، او را ملاقات کرد و با تعجب متوجه شد که کارگردان پرحرف، شاد، آینده نگر و شوخ طبع است.

ناروسه فردی بود که از صحبت کردن امتناع می‌کرد. حتی در حین فیلمبرداری، او هرگز نمی‌گفت که چیزی خوب یا بد، جالب با پیش پا افتاده است. او کارگردانی کاملا بی پاسخ بود او هرگز موردی نبود که به من دستور بازیگری بدهد. " یکی دیگر از ستاره‌های مکرر این فیلم‌ها، تاتسویا ناکادای، همین تجربه را داشت و گفت: «او سخت‌ترین کارگردانی بود که من برای او کار کردم. او هرگز یک کلمه نگفت. یک نیهیلیست واقعی.» در صحنه فیلمبرداری "زن رام نشده" در سال 1957، تاکامینه سرانجام شجاعت پیدا کرد و از ناروسه راهنمایی خواست که چگونه شخصیت او را بازی کند، که او فقط پاسخ داد: "قبل از اینکه بفهمی تمام می‌شود."