پس از جنگ جهانی دوم دولت ها با هدف بازسازی اقتصاد ملی خود، با ثابت نگه داشتن قیمت ارزها نسبت به دلار آمریکا سعی در تحکیم مبادلات تجاری خود داشتند، اما این امر تا سال ۱۹۷۱ بیشتر دوام نیاورد و بنا بر دلایل متعدد، قیمت ثابت متقابل ارزها، که تنها بواسطه سیاست دولتها تنظیم می شد،  با توجه به عرضه و تقاضای بازار به صورت شناور شکل گرفت. در قبال این سیاست جدید، بانکها که ماهیتأ  درگیر جریان  پولی و ارزی هستند، با هدف مدیریت و تامین منابع ارزی خود، جریانی بین بانکی را بوجود آوردند تا بواسطه آن، ارزهایی را که فکر می کردند در آینده ارزش بیشتری خواهند داشت را تهیه، و متقابلا آنهایی را که فکر می کردند ارزش خود را ازدست خواهند داد، بفروشند.