در حال قدم زدن در خیابان بودم، مرد هنرمندی را دیدم که در کنارخیابان مشغول ساختن اسباب بازی های مختلفی با فرم حیوانات از برگ نخل بود. این زمانی بود که در تخیلاتم فرو رفتم و دیدم ، که اثر هنری دستی را یافتم و دنبال سازنده و کارگاهش گشتم در حالی که در را بسته یافتم و سپس فهمیدم که دیگر آن هنرمند در قید حیات نیست و همچنین هیچ کس کار او را نیاموخته است.
این به این معنی است که ما یک هنر دستی را از دست داده ایم و بالطبع یک بخش از فرهنگمان را. از آنجایی که صنایع دستی هر کشور با رنگ و بوی سنت آن، بخشی از فرهنگ و هویت آن است، می توانیم برخی از شاخه های صنایع دستی را زنده نگه داریم، مانند زمانی که صنعتگر روش تولید را از تولید دست ساز به تولید انبوه تبدیل می کند (مانند تبدیل روش تولید محصولات سفالی ساخته شده از گل رس که توسط چرخ سفالگری و دست به روش ریخته گری دوغابی تولید می شده است.) اما مشکل اینجا است که ما نمی توانیم همه شاخه های صنایع دستی را اینگونه حفظ نماییم.
ما روند ساخت اسباب بازی های محلی را که آقای سونگ هوگزیان آنها را برای بچه ها در کنار خیابان می ساخت را در مدرسه طراحی دانشگاه هونان مستند سازی نمودیم تا برای همیشه این هنر دستی را زنده نگاه داریم و این نیز تلاشی است برای بازگرداندن کیفیت بازی های فراموش شده که از ساخت با مواد در دسترس و بازی با اسباب بازی های محلی بوجود می آیند. همانطور که ما معتقدیم که این اسباب بازی های محلی، یک ثبت نماد برای هدف ما که زنده نگاه داشتن فرهنگ است به حساب می آیند.
آنها بسیاری از ویژگی های ارزشمند را زنده نگاه می دارند، ویژگی هایی که امروز ما کمتر به آنها توجه می نماییم. مانند: سادگی، خلاقیت و شادی در بازی که معمولا در بیشتر مواقع به اسباب بازی های گران ارتباط نمی یابد.