کتاب دیوان قصاید فرخی سیستانی شامل بیش از چند هزار بیت از قصیده‌های شاعر معروف ایرانی است. از آن‌جا که بیشتر قصاید فرخی در دربار غزنویان سروده شده‌اند، ستایشگری و وصف در آن بسیار زیاد به چشم می‌خورد؛ هر چند در میان شعرهای او نکات آموزنده اخلاقی نیز وجود دارد.

فرخی از قصیده پردازان استاد قرن چهارم هجری است که سبک ویژه‌ای در قصیده سرایی دارد. ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی معروف به فرخی سیستانی از غلامان امیرخلف بانو آخرین امیر صفاری بود. علی بن جولوغ، از سر ناچاری شعری در قالب قصیده سرود و آن را «با کاروان حله» نام نهاد؛ و شعر را به عمید اسعد چغانی وزیر امیر صفاری تقدیم کرد. معروف است که روز بعد علی بن جولوغ قصیده‌ای به نام «داغگاه» ساخت و آن را برای امیر صفاری خواند. امیر صفاری چهل کره‌اسب به علی بن جولوغ هدیه کرد و او را از نزدیکان دربارش قرار داد.

علی بن جولوغ نیز با تخلص فرخی در دربار صفاریان، چغانیان و غزنویان شعر می‌گفت. محمود غزنوی او را به ملک‌الشعرایی دربار منصوب کرد. پس از مرگ محمود در سال ۴۲۱ ق، فرخی به دربار سلطان مسعود غزنوی روی آورد و تا پایان عمر به ستایش این امیر غزنوی مشغول بود.