انسانیت یا چنانکه می­گویند جهانی­ بودن، دعوتی پُر زرق و برق است که هر از چندگاهی ظاهر می­شود سپس تا زمان ظهور جدید از دیده ­ها نهان می­گردد!
ای برادر من انسان­گرا باش .. قلب و احساسات خود را متوجه تمام انسانیت کن، دین را به گوشه­ای بینداز زیرا دین امری شخصی است .. رابطه ­ای خاص میان بنده و پروردگار است که جایگاه آن قلب می ­باشد، اما نگذار این رابطه، احساسات و رفتارت را در قبال دیگرانی که دینی غیر از دین تو دارند شکل دهد چرا که دین نباید باعث تفرقه و جدایی میان انسانها گردد .. چونکه همه در انسانیت با هم برادرند!
بیا تا بدون در نظر گرفتن نژاد یا رنگ یا میهن و یا دین، خیر و خوبی را برای تمام بشریت مهیا نموده و به آنان ارزانی داریم!
چنانکه می­نگری ادعایی پُر زرق و برق است، آنگاه که بدان گوش فرا می­دهی چنان در خیالت تجسم می­نماید که تو را بسوی ارتفاع و اوج ­گرفتن بر فراز تمام موانعی فرا می­خواند که بین انسانها در زمین فرق و تفاوت می­گذارد .. تو را فرا می­خواند تا در جهان روشنایی به پرواز درآیی .. تو را فرا می­خواند تا صاحب قلب بزرگ و دید وسیع و احساسات شریف باشی .. تا با چشم انسانیت بنگری و با فکری جهانی بیندیشی و آغوشت را با انگیزه­ ی عشق و محبت بزرگ انسانی، برای تمام بشریت بصورت یکسان بگشایی!
چه سرافرازی و سربلندی و چه شرافت و چه عظمتی در دل و جان و فکر و احساس دارد!
اما درنگ کن! صبر کن تا طنینی که کلمات و عبارات ایجاد می­کند فرو نشیند و به دور از احساسات و هیجانات، حقیقت را جستجو کن و بنگر در کجای جهان مشاهده می­کنی که این شعارها اجرا شده باشد؟!
آیا اعتباری حقیقی در واقعیت دارد یا اینکه صرفا شعارهایی پوشالین است که با هدفی خاص بالا می­رود؟!