گزیده ای به نثر از شاهنامه ی حکیم ابوالقاسم فردوسی

چه دشوار است درباره‌ی شاهنامه سخن گفتن و واژه نوشتن! به راستی که در برابر شاهکار شعر پارسی، دست هر چه قدر هم پر باشد، باز خالی است و داستان، همان داستان قطره به دریا بردن و آب به عمّان آوردن.

نوشتنی‌ها بسیار است و استادان نامدار درباره‌ی اشعار شاعر شیرین سخن توس، فراوان قلم زده‌اند؛ امّا نگارنده نیز ناچار است چند کلامی درباره‌ی کتاب محبوب خویش بنویسد.

هر خواننده‌ی داننده، با سرکشیدن جامی چند از مِی خوشگوار فردوسی بزرگ، فریاد سرمستی سر می‌دهد و پیداست که شیدای این حماسه‌ی دلکش و دلفریب می‌شود.

شاهنامه را باید خواند و زندگی کرد. باید با آدم هایش نفس کشید و نفس برید. باید با ایرج کشته شد و با منوچهر زاده شد. باید در قیام نفس گیر کاوه شمشیر زد و بر ضحّاک ستمگر تیغ کشید. باید با زال عاشق شد و با رودابه گیسو افشان کرد. باید دوشادوش رستم جنگید و با اسفندیار زخم خورد. باید با سیاوش ستم دید و با کیخسرو کین‌ستانی کرد. جز این نمی‌توان دانست که شاهنامه چیست و فردوسی کیست.

پس از هزار سال تیرگی و سیاهی اهرمن‌کیش دوش‌اژدها، فریدون ایرانی بر تخت شاهنشاهی نشست و تاج بر سر نهاد. ارنواز و شهرناز نیز به همسری فرمانروای نو درآمدند. وی دوباره به دادگری روی آورد و بیدادگری و ناپاکی را ریشه‌کـــَن نمود....