سفر باید هدفدار، هدف‌مند و برنامه ریزی شده باشد و زندگی مثل یک سفر است و اگر زندگی ما نیز هدف‌مند نباشد، بی شک ارمغان سفر برای ما به جز خستگی و رنج مضاعف چیزی دیگری نخواهد بود،گویا تلاش و سفری بیهوده کرده ایم، سفری که از قبل برای آن هیچ برنامه و نقشه ای نداشته ایم، یک سفر ناگهانی و بدون هدف و برنامه. مسلم است با چنین سفری. نه تنها چیزی عاید ما نشود بلکه سفر هم به نوعی برای ما سردرگمی خواهد بود. چون از قبل قرار نبود کجا خواهیم رفت و چگونه باید برویم و برای چه به سفر می رویم و نتایج مادی و معنوی این سفر چه چیزی خواهد بود؟

آیا از نظر جسمی و روانی و مالی. آمادگی قبلی و کافی داشتیم؟ آری وقتی سفری بدون برنامه و هدف داشته باشیم، درواقع سفر هم به نوعی سرگردان شدن است مثل خیلی ها که از صبح تاشب در کوچه و پس کوچه های شهرهای کوچک و بزرگ در حال پرسه زدن هستند بدون اینکه هدفی را تعقیب کنند و از سرمایه زمان یا اوقات فراغت خودشان به درستی استفاده کنند. سفر قرار نیست فقط به سفرهای برون شهری یا خارج از کشور اطلاق شود، همین که ما هر روز بیشتر از نصف شبانه روز را در بیرون از خانه به سر می بریم به نوعی سفر کردن است سفر درون شهری.

کارگر یا کارمندی که هر روز با هدف کار و خدمت از خانه خارج می شود و به محل کار خود می رود، درواقع در حال سفر کردن هدف‌مند و معنادار است که عکس اینها هم خیلی از بیکار و علاف و بی هدف ها از صبح می زنند بیرون و نصف شب به خانه بر می گردند و بدون هیچ حاصلی و با از دست دادن زمان بیشتر، در واقع مشغول سفر بی برنامه و بیهوده ای بودند که به جز خستگی و خواب آلودگی چیز دیگری را صاحب نمی شوند و اگر این گونه افراد دچار عذاب وجدان هم نشوند،جای سوال است و تعجب؟!