کتاب شناخت سازهای ارکستر سمفونیک (سازهای زهی آرشه‌ای) - جلد اول به معرفی و بررسی سازهای زهی آرشه‌ای از جمله ویولن، ویولا، ویولن سل و کنترباس می‌پردازد.

تمام سازهای زهی آرشه‌ای، مانند یک خانواده واقعی، ویژگی‌های مشترک بسیاری دارند و ساختمان و خواص آکوستیکی مشابه، تکنیک‌های مشترک و نیز برخی مشکلات و خصوصیات ویژه در آن‌ها دیده می‌شوند. صرف نظر از اندازه هر ساز که آن‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند، ساختمان همه سازهای این خانواده شبیه به ساختمان ویولن است.

هر ساز از دو قسمت اصلی بدنه و دسته تشکیل شده است و معمولا هر دو قسمت از چوب ساخته می‌شوند. شکل کلی بدنه، به نحوی شبیه بدن انسان است. محل کشیدن آرشه روی سیم معمولا بین فضای خالی دسته و خرک است.

در بخشی از کتاب شناخت سازهای ارکستر سمفونیک می‌خوانیم:

ژته یا ریکو‌چت (jete (Fr) , ricochet (En:

اجرای ژته معمولا با آرشه راست است. در این اجرا یک سوم بالای آرشه روی سیم برش می‌کند و یک گروه دو تا شش نتی را به صدا در می‌آورد. ژته با حرکت آرشه چپ غیرقابل اجرا است. اگر تعداد نتها در یک آرشه بیشتر از معمول باشد اجرای ژته ممکن نیست. معمولا در ارکستر پیشنهاد می‌شود بیشتر از سه نت پرش‌دار در یک آرشه نباشد. البته نوازندگان خوب و توانا قادرند بیش از سه نت را نیز در یک آرشه اجرا کنند. از آن‌جا که آرشه‌های ویولن سل و کنترباس کوتاه‌ترند، سه و یا حداکثر چهار نت را اجرا می‌کنند.