کتاب شناخت سازهای ارکستر سمفونیک (سازهای بادی و ضربی) - جلد دوم به معرفی و بررسی سازهای بادی و ضربی از جمله فلوت، فلوت التو و فلوت باس می‌پردازد.

قدیمی‌ترین نوع این ساز را می‌توان «نی‌لبک» نامید که هنگام دمیدن در آن، صدا از لبه انتهایی آن خارج می‌شود. اکنون فلوت را افقی نگه می‌دارند و از پهلو در آن می‌دهند. این ساز در حدود قرن دوازده از مشرق زمین به اروپا راه یافت و بیشتر در ارکسترهای نظامی به کار می‌رفت و در اوسط قرن هفده به عنوان مهم‌ترین ساز ارکستر دربار و اپرا مورد استفاده قرار می‌گرفت.

اولین تغییر و تحول مهم در ساختمان فلوت، در اواخر قرن هفده توسط یک خانواده فرانسوی موسوم به «هو تتره» صورت گرفت. همچنین عملکرد اساسی و برجسته تئوبالد بوهم در مونیخ، در سی سال اولیه قرن نوزده، در این زمینه بسیار مهم بود. فلوت بوهم که از چوب یا فلز ساخته شده است، با اندکی تغییر، همان فلوتی است که امروزه در ارکستر سمفونیک اکثر نقاط جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در بخشی از کتاب شناخت سازهای ارکستر سمفونیک (سازهای بادی و ضربی) می‌خوانیم:

کلارینت که در بین سازهای ارکستر دارای محدوده صوتی وسیعی است اولین بار در حدود سال ۱۶۹۴ توسط یک سازنده آلمانی به نام «کریستف دنر» با اقتباس از سورنا ساخته شد و در طول بیست سال فرم خاص خود را به دست آورد. بین سال‌های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ سیستم مکانیک سازها که توسط تئوبالد بوهم به صورت بسیار موفقیت‌آمیز روی فلوت کار گذاشته شده بود به کلارینت هم انتقال یافت.

این ساز در جریان تاریخ تکامل خود، در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف ظاهر شده است. چون تمام سازهای خانواده کلارینت سیستم انگشت‌گذاری یکسان دارند، نوازندگان کلارینت می‌توانند تمام سازهای این خانواده را بدون در نظر گرفتن اندازه و یا انتقالی بودن آن‌ها بنوازند. اندازه کلارینت‌های مدرن، کوک و نوع انتقالی بودن‌شان را مشخص می‌کند. مثلا اگر یک ملودی در تنالیته‌ی دو بزرگ (C) نوشته شود و با کلارینت سی‌بمل (B) نواخته شود، ملودی در تنالیته سی‌بمل بزرگ (B) یک پرده پایین‌تر شنیده خواهد شد و اگر توسط کلارینت لا (A) نواخته شود، در تنالیته لا بزرگ (A) یک سوم کوچک پایین‌تر شنیده خواهد شد و اگر با کلارینت می‌بمل سوپرانو (Eh) نواخته شود، در تنالینه‌ی می‌بمل بزرگ (Eh) یک سوم کوچک بالاتر شنیده خواهد شد.