کتاب سیزده نوشته‌ی الیاس محمدی، داستان یک روز نحس از زندگی خانواده‌ای سه نفره را روایت می‌کند؛ روزی که آدم‌های خوب، دیگر خوب نیستند. ​​سیزده وقتی نحس می‌شود که دست‌ها از خون سرخ خیس باشند.

در بخشی از کتاب سیزده می‌خوانیم:

رحیم سیگارشو توی جاسیگاری خاموش می‌کنه و می‌گه: ننه‌ی مارو نگاه کن تورو خدا. بیا اینجا ببینم شهرام. چرا مث طلبکارا دم در وایسادی؟
- رِحیم جلوی ننه اینقد نگو ساناز قربون هیکل آرنولدیت برم.
- تو چرا این‌جوری حرف می‌زنی؟ رِحیم چیه؟ مث آدم نمی‌تونی اسممو صدا بزنی؟ داداشام شدن شهریار و شهرام منم شدم رحیم. زکی!
شهرام میاد داخل اتاق و پیش رحیم می‌شینه: بیخیال داشی اینقد چوب تو سر ما نزن.
- ما هم که شدی. سیبیل می‌ذاری جدیداً. بزرگ شدی.
- مگه بزرگی به سیبیله؟ پس گربه‌ی سر دیوارم احترامش واجبه.
- زبونت شده قد کمربندت بچه. بلبل شدی. گنده گنده سخن می‌گی.
-فرو کردیا داش من. چته؟ برنامه بچینیم با لباس بخوریمون؟
- خوشمزه هم که شدی. مزه آلاسکا یخی می‌دی. شهرام با این سانازه چکار داری تو؟
- وای وای رِحیم تورو روح خبیث گذشتگان ول کن.
- کاری ندارم خره. من از خدامه خوشبخت بشی مث اون داداشت بری سر زندگیت و مث این داداشت نشی.
- چه ربطی داره برادر من؟
- ربط نداره الاغ؟ بذار تا ربطشو بگم. اگه...
از توی آشپزخونه صدای شکستن لیوان میاد. رحیم و شهرام با عجله می‌رن داخل آشپزخونه. اقدس که مشغول شستن ظرفا بوده یکی از لیوانا رو می‌شکنه و دستش رو می‌بره.