کتاب صوتی آخر من از گربه‌ها خیلی می‌ترسم نوشته‌ی پژمان رضایی، داستان دختر بچه‌ای را روایت می‌کند که ماجرایی شنیدنی برایش اتفاق می‌افتد.

در بخشی از کتاب صوتی آخر من از گربه‌ها خیلی می‌ترسم می‌شنویم:

اگر من که یک دخترِ یازده ساله هستم احساس کنم که به خاطرِ یک گناه تمامِ عمر باید احساسِ پَشیمانی کُنم، معنی‌اش این است که آن گُناه خیلی بزرگتر از گناهی است که ممکن است پدرم از انجامِ آن تا آخَرِ عمر احساسِ پشیمانی کُنَد. اولاً برایِ این که من تا مُردن خیلی بیشتر از بابا فاصله دارم. حالا ممکن است فردا یک ماشین توی راهِ مدرسه به من بزند و من زودتر از بابا بمیرم و مثل لیلا چند ماه جایم روی نیمکت گُل بگذارند ولی لیلا مریض شُد مُرد. دوماً برای این که احساسِ من که یازده ساله‌م هست با احساس بابا که چهل ساله‌ش هست متفاوت است.

کَسی نمی‌داند ولی شاید احساسِ گناه هم مثل جایِ زخم توی بچگی باشد که با بزرگ‌تر شدنِ آدم هِی بزرگ‌تر بشود. پس اگر من به خاطر چیزی الان بخواهم از خجالت آب بشوم و تویِ زمین فرو بروم معنایش این است که وقتی بزرگ شدم از به خاطر آوردنِ آن چیز بیشتر آب می‌شوم و بیشتر فرو می‌روم و فقط باید خُدا کمکم کند تا زودتر آن چیز از خاطرم برود و دیگر آن را به یاد نیاورم تا احساسِ پشیمانی‌ام بزرگ‌تر و بزرگ‌تر نشود و من هِی بیشتر آب نشوم و بیشتر در زمین فرو نروم. این را برای این توی دفترچه‌ی خاطراتم می‌نویسم چون هنوز بعد از یک سال از یادم نرفته است با این که عرفان‌اینا چند ماه پیش اسباب‌کِشی کردند و به سمنان رفتند چون نمی‌توانستند پولِ بیشتری روی پولِ پیشِ اجاره‌خانه‌شان بگذارند.