کتاب صوتی کرکس‌های بی‌کرک و پر اثر خولیو رامون ریبیرو، ماجرای دو کودک زباله‌جمع‌کن است که پدربزرگشان استعمارشان می‌کند.

خولیو رامون ریبِیرو در 31 اَگوست 1929 در سانتا بِئاتریس، واقع در حوالی لیما، پایتختِ پِرو، در خانواده‌ای متوسط به دنیا آمد. در کودکی پدرش را به مرضِ سِل از دست داد و این مسأله بر وضعیتِ اقتصادیِ خانواده تأثیری به سزا گذاشت. از 1946 تا 1952 در دانشگاهِ پونتیفیسیایِ پِرو حقوق خواند و در همان جا با دیگر جوانانِ علاقمند به ادبیات و هنر آشنا شد. 

با چاپ داستان زندگی خاکستری در 1946 پا به عرصه‌ی ادبیات گذاشت. در 1953 برنده‌ی یک بورسِ تحصیلی شد که با آن توانست به اسپانیا سفر کند. با کشتی به بارسِلونا رفت و از آن جا راهیِ مادرید شد تا در دانشگاهِ کُمپلوتِنسه‌ی این شهر به مدتِ یک سال تحصیل کند. در این مدت مقالات و داستان‌های فراوان نوشت. 

با پایان یافتنِ بورسِ تحصیلی‌اش در 1953 به پاریس رفت و در محله‌ی لاتینی‌ها ساکن شد و آماده گشت تا تزش را درباره‌ی ادبیاتِ فرانسه به دانشگاهِ سوربن ارائه دهد. اولین کتابش کرکس‌های بی‌کُرک و پر را که یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای داستانسراییِ ادبیاتِ آمریکایِ لاتین به شمار می‌رود، در همین مدت نگاشت. ریبِیرو تحصیل را رها کرد و با کارهایِ گذرا متناوباً در آلمان، بلژیک و فرانسه اقامت گزید. از  1955 تا 1956 با اخذِ بورسیه به مدت یک سال در مونیخ ماند و اولین رُمانِ خود وقایع‌نگاریِ سَن گابریل را نگاشت. او در طول اقامتش در اروپا مجبور به انجام کارهایِ مختلفی شد از بازیافت‌ِ روزنامه‌های باطله، تا نگهبانی در هتل، بارکشی در ایستگاهِ قطار و فروشندگی لوازمِ چاپ. او در 1958 به لیما بازگشت و به عنوانِ استادِ دانشگاهِ ملی سن کریستوبال در آیاکوچو مشغول به کار شد. رُمانِ وقایع‌نگاریِ سن‌گابریل را در 1960 چاپ کرد که جایزه‌ی ملی رُمان را در این سال از آنِ او کرد. 

در 1961 به پاریس بازگشت و به مدتِ ده سال در آژانسِ خبریِ فرانس پرِس روزنامه‌نگاری کرد. در 1972 در دورانِ حکومتِ خوآن بلاسکو آلوارادو، به عنوانِ رایزنِ فرهنگیِ سفارتِ پرو در پاریس منصوب و بعداً نماینده‌ی کشورش در یونِسکو شد. در دسامبر 1985 نماینده و سفیرِ دائمِ پرو در یونسکو شد و تا 1990 در این مقام ابقاء شد. 

پیروِ دولتی‌سازیِ بانک‌ها در پِرو در زمان اولین دولتِ آلِن گارسیا، که منجر به خونریزی شد، جر و بحثی شدید میانِ خولیو رامون ریبیرو و دیگر هموطنِ معروفش، ماریو بارگاس یوسا، صورت گرفت که هر دو اتهاماتی سیاسی به یکدیگر وارد کردند. هر چند این جدالِ لفظی هرگز باعث نشد که یوسا همواره از خوآن رامون ریبِرو به عنوانِ یکی از پیشتازانِ داستان‌نویسی نوین در آمریکای لاتین نام نبرد. 

خوآن رامون ریبیرو در 4 دسامبرِ 1994 اندکی پس از دریافتِ جایزه‌ی ادبیِ خوان رولفو  بدرودِ حیات گفت و در گورستانِ باغ‌های صلح واقع در لا مولینا به خاک سپرده شد. 

از او مجموعه داستان‌های متعدد به جا مانده است که از آن جمله‌اند:

کرکس‌های بی‌کُرک و ‌پَر (1955)، داستان‌های موقعیت (1958)، بطری‌ها و آدم‌ها (1964)، سه داستانِ یاغی (1964)، ماهِ بعد میزان می‌شوم (1972)، کلماتِ لال (1974)، سیلویو در روسِدال (1977)، فقط برای سیگاری‌ها (1987) و داستان‌های سانتاکروسی (1992). 

منتقدین خولیو رامون ریبِیرو را در کنارِ خولیو کورتسار و خورخه لوئیس بورخِس به عنوانِ سه ضلعِ داستان‌سرایی ادبیاتِ آمریکایِ لاتین می‌شناسند.