کتاب غوکان شاه طلب از افسانه‌های معروفی به شمار می‌آید که که اِزوپ تألیف کرده و فلیکس ماریا سامانیگو آن را به اسپانیایی به تصنیف آورده است.

فلیکس ماریا سامانیِگو، اَفسانه‌سُرایِ بزرگِ اسپانیا در 12 اُکتُبرِ 1745 در لاگواردیا واقع در منطقه‌ی باسک از تَباری نجیب‌زاده به دنیا آمَد. خانواده‌اش توانگر بود و او را به کارِ تحصیلِ ادب و هنر گُماشت. تحصیلاتش را در فرانسه انجام داد و در دانشگاهِ وایادولید تکمیل کرد. سپس در وِرگارا نزدِ پدربزرگش کُنت پِنیافلوریدا، اقامت گزید و از اعضایِ مجمعِ باسکیِ دوستانِ وطن شد که شخصِ کُنت از پایه‌گُذارانش بود. اولین افسانه‌هایش را در همین مجمع خواند و اولین مجموعه‌ی افسانه‌هایش در والنسیا به سال 1782 منتشر شد.

اشتیاقش به انسیکلوپدیست‌های فرانسه در او نقدِ تُند علیهِ سیاست و مَذهب را بیدار کرد، از مزایایِ نجیب‌زادگی دست شست و مَسندِ دولتی را که به او پیشنهاد کردند رَد کرد. تُندترین افسانه‌هایش لحنِ افسانه‌های ژان دو لا فونتین، افسانه‌سرایِ نامیِ فرانسه در قرنِ هفدهم را دارند. نوشته‌های تُند و تیزِ سامانیِگو علیهِ روحانیت کار دستِ او داد و باعث شد تفتیشِ عقاید قرارِ تعقیبش را صادر کند. شایع است که مدتی نیز در یکی از دیرها حبس بود امّا به وساطتِ دوستان آزاد گشت. دفتری از شعرهایِ اِروتیک او، تحتِ عنوانِ باغِ وِنوس، را تفتیش عقاید به کُل ممنوع کرد.

مقابله‌های سختِ ادبیِ او با نویسندگانِ همعصرش بسیار مشهور است به ویژه با دوستش توماس دِ ایریارته که یک سال پس از چاپِ اولین مجموعه‌ی افسانه‌هایِ سامانیِگو دفتری از افسانه‌هایش را با عنوانِ «نخستین مجموعه‌ی افسانه‌های کاملاً اَصیل» منتشر کرد.

در یگانه اثرِ منتشر شده‌ی سامانیگو که در نُه دفتر و مشتمل بر 157 افسانه به طبع در آمده است، تأثیرِ تربیتِ فرانسوی کاملاً مشهود است. فلیکس ماریا سامانیگو در 11 آگوستِ 1801 در حالی که مدت‌ها از بیماری و درگیری‌های سیاسی نظامیِ اسپانیای عصرش ناخوش‌احوال بود بدرودِ حیات گفت. او را از برجسته‌ترین افسانه‌سرایانِ جهان می‌دانند.   افسانه یا فابل داستانی کوتاه است که در آن اشیاء یا حیوانات آدم‌نمایی‌شده‌اند و قهرمانانِ داستانی هستند که در آن اندرز یا درسِ عبرتی نهفته است. کلیله و دمنه و مرزبان‌نامه از معروف‌ترین نمونه‌های فابل هستند. این گونه‌ی اَدَبی از قدیمی‌ترین نمونه‌های شناخته شده نزدِ بشریت است و الواحِ به دست آمده در منطقه‌ی میان‌رودان به جا مانده از هزاره‌های قبل این مسأله را تأئید می‌کنند.

از کُهَن‌ترین افسانه‌های به جا مانده می‌توان به افسانه‌های اِزوپ اشاره کرد که پانصد تا هفتصد سال قبل از میلادِ مسیح نگاشته شده‌اند. نقشِ موثرِ افسانه در تربیتِ آدمی باعث شده که از دیرباز موردِ توجه اندیشمندان قرار گیرد. از افلاطون نقد است که سقراط در واپسین روزهایش افسانه‌های اِزوپ را تدوین می‌کرد. افسانه‌ها به نظم یا نثر نوشته می‌شوند و معمولا کوتاه‌ند. در آن‌ها مشکلی طرح می‌شود که اتفاقاتی را به دنبال می‌آورد که درسِ عبرت است. هِگِل در بخشِ دومِ کتابِ خود استتیک این ویژگیِ فابل را چنین توضیح می‌دهد: «فابل چون معمایی است که راهِ حلِ آن درونِ خود آن است». افسانه‌های کلاسیک ساختاری دوگانه دارند، از خودِ عنوان، این دوگانگی و تقابل نمایان می‌شود. شخصیت‌های افسانه‌ها معمولاً در دو قُطبِ مخالف کارکرد دارند و به مُرور با پیشرفتِ داستان جایگاه‌شان عوض می‌شود که علتِ تغییرات، معمولاً در اندرزِ اخلاقیِ نهفته در افسانه ریشه دارد.