کتاب دانش ایمنی در اسلام نوشته‌ی مرتضی رضوی، به بررسی جنبه‌های مختلف ایمنی به عنوان یک فرهنگ، از منظر دین اسلام می‌پردازد.

اندیشه و شناخت‌جویی در هستی به محور «مطلق وجود» را فلسفه و اندیشه و شناخت‌جویی در هر بخشی از جهان هستی را علم نامیده‌اند و علوم را به دو قسمت تقسیم کرده‌اند: علوم تجربی و علوم انسانی. 

دانش «ایمنی شناسی» در این بین به کدام مربوط است؟ علمی از علوم تجربی است؟ یا علمی از علوم انسانی؟

دانش‌ها از هر دو نوع، ارتباطاتی با هم دارند برخی ارتباط تنگاتنگ و برخی ارتباط کمتر، اما دانش ایمنی آن قدر با همه علوم رابطه و پیوند دارد که باید گفت: علم ایمنی شناسی هم یک علم تجربی است و هم یک علم انسانی. 

یک مجموعه سیستماتیک از عناصر مشخص همه علوم، همسوی در جهت شناخت اصول و فروعی که حفاظت و بهداشت انسان را تأمین کند، دانش ایمنی نامیده می‌شود. 

عناصری طبیعی، فیزیکی، ریاضی، بهداشتی، درمانی، آلیاژ شناسی (شناخت استحکام و توان و کاربرد مواد، ابزار، ماشین آلات)، و عناصری انسان شناختی، روان شناختی، جامعه شناختی، روان درمانی، رفتار شناختی، علم اخلاق و اقتصاد، باید اندامواره تنظیم شوند و هر اندامی در جای خود و هر جزیی در جایگاه بهینه و ضروری خود جای بگیرد تا چیزی بنام «علم ایمنی» سامان یابد. 

نظر به نوباوگی این علم هنوز فرسنگ‌ها راه فاصله هست تا جامعه بشری ادّعا کندکه علمی به نام «دانش ایمنی» دارد. از این جهت دانش ایمنی سخت‌ترین و دشوارترین علم است، چیزی است که همه علوم را الزاماً به خدمت خویش می‌خواهد و همه آن‌ها را در بر می‌گیرد. 

و این بدان معنی نیست که اگر محقق بتواند همه علوم را در خیمۀ اندیشه‌اش جمع کند لزوماً «دانشمند ایمنی» می‌شود. زیرا مشکل فقط کمیت علمی نیست که با انباشتی از علوم حل شود، بل مشکلی که حل آن نسبتاً دور از دسترس است چگونگی سازمان دادن به این علوم در جهت مورد نظر و عجین کردن سیستماتیک آنهاست که بتواند همه آن‌ها را در یک ماهیت اندامواره درآورد و نامش را علم ایمنی بگذارد. 

دانش ایمنی همیشه این مشکل را خواهد داشت حتی پس از گذشت قرن‌ها. زیرا ابتکارات و کشف‌های جدید در سایر علوم به محض ورود به عرصه دانش، جایگاهی در پیکر علم ایمنی برای خود می‌خواهد و همیشه باید دانش ایمنی (که هر کدام از دانش‌ها عنصری از عناصر وی را تشکیل می‌دهند) به این عنصر جدید جایگاه مناسبی در اندام خویش بدهد. 

درست است هر ابتکار و کشف جدید در حوزه یک علم درعلوم دیگر تأثیر دارد و این تنها به ایمنی مربوط نیست لیکن مساله در مورد «ایمنی» تنها تأثیر نیست بلکه مصداق «جزء پذیری» و «ترکیب مجدد» که بنحو محسوس یا غیر محسوس ماهیت علم ایمنی را «با درصدی» تغییر می‌دهد، می‌باشد. 

در شرایط امروزی نسبت به دانش ایمنی هنوز در آغاز راه هستیم که یافته‌ها و اندوخته‌هایمان بیشتر جنبه آماری و تا حدودی رفتار شناسی و ردیفی از وسایل حفاظت، دارد که کلیاتی را نیز ازعلوم دیگر وام می‌گیرد. با گذشت زمان ایمنی خواهد توانست مستحق عنوان «علم» به معنی «خاص» باشد. لیکن دشواری و سختی ویژه این علم همیشه خواهد بود.