کتاب عقل محض در روشنگری نوشته‌ی حامید احمدی، رساله‌ای است در بابِ تفکر فلسفی – علمی. تفکر فلسفی با تفکر علمی یکی نیست که در متنِ کتاب، بدین مسئله پرداخته شده است. مقصود از این رساله تشویق هم میهن ایران زمین، از هر قومیّت و مذهبی است برای تفکر و تامل عقلانی به هر دو شیوه‌ی فلسفی و علمی. 

روشنگری خروجِ آدمی است از نابالغیِ به تقصیر خویشتن خود و نابالغی ناتوانی در به کار گرفتن فهم خویشتن است بدون هدایت دیگری. روشنگری یعنی: تهی کردن تفکر، عقل، خرد و اندیشه از هر گونه دگماتیسم (جزم اندیشی) و توهمات و تعصبات تا حد امکان.

در اینکه ما هنوز پا به عرصه‌ی زایش (یا به قولی همان عصرِ رُنسانس اروپای غربی که خواستگاهش دولت شهر‌های ایتالیای قرون سیزدهم و چهاردم بود) ننهاده‌ایم و چه رسد در عصر روشنگری به سر می‌بریم، بس جای بحث دارد که چنین مبحثی مقدور نمی‌باشد. به فرضِ آنکه ما همچنان در ابتدای عصر روشنگری هستیم (به عنوانِ یک اصلِ موضوعه)، وظیفه‌ی تَک تَکِ هر هم میهن دلسوز این خاک و بوم، تلاش برای گذر از این عصر بس حائز اهمیّت است و بس.