رحمت پوریزدی در کتاب تاثیر تغذیه بر اخلاق، به مرور احادیث ائمه در مورد اثر خورد و خوراک بر روحیات انسان و رفتار او پرداخته‌ است و مبانی، واژه‌ها و موارد تاثیر را بیان می‌کند.

ارتباط اخلاق با ساختمان روح و جسم انسان قابل انکار نیست، ولى این ارتباط به اصطلاح در حدّ «مقتضى» است نه «علّت تامّه»، یعنى می‌تواند زمینه‌ساز باشد نه این‌که الزاماً و اجباراً تأثیر قطعى بگذارد.

یکی از پیامبران الهی از غم و اندوه [و افسردگی] به پیشگاه خداوند متعال شکایت کرد. خداوند متعال به او دستور داد که انگور بخورد. 

امام علی (ع): مَنْ‌ تَرَکَ‌ اللَّحْمَ‌ أَرْبَعِینَ‌ صَبَاحاً سَاءَ خُلُقُهُ؛
 کسی که چهل روز گوشت را ترک کند اخلاق او بد می‌شود.

رسول خدا (ص): طَعَامُ‌ السَّخِیِ‌ دَوَاءٌ وَ طَعَامُ‌ الشَّحِیحِ‌ دَاءٌ؛
 غذای آدم سخاوتمند برای انسان دوا و شفا است و غذای آدم خسیس درد و مرض. 

امام باقر (ع) السَّفَرْجَلُ‌ یَذْهَبُ‌ بِهَمِ‌ الْحَزِینِ کَمَا تَذْهَبُ الْیَدُ بِعَرَقِ الْجَبِینِ؛
 «بِه» اندوه اندوهگین را از میان می‌برد چنان که دست، عرق پیشانی را می‌برد

رسول خدا (ص): الْعَسَلُ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ لَا دَاءَ فِیهِ یُقِلُ‌ الْبَلْغَمَ‌ وَ یَجْلُو الْقَلْبَ‌؛
عسل، شفای هر بیماری است و بیمار‌ای هم در آن نیست؛ بلغم را کم می‌کند و دل را جلا (و صفا) می‌دهد.